Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

poenam L

  • 1 Cogitatiōnis poenam nemo patitur

    Никто не несет наказания за мысли.
    Одно из положений римского права ("Дигесты", XVIII, 48, 19).
    Мое положение было бы самое легкое, если бы мы рассуждали в пределах области чистой науки. Cogitationis poenam nemo patitur - говорит римское право, и это начало вошло во все европейские кодексы и даже в наш, но с единственным исключением, относящимся к государственным преступлениям. (В. Д. Спасович, Речь в защиту Л. В, Чемодановой.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Cogitatiōnis poenam nemo patitur

  • 2 Cogitationis poenam nemo patitur

    Latin Quotes (Latin to English) > Cogitationis poenam nemo patitur

  • 3 poena

    poena, ae, f. (ποινή, das Lösegeld für eine Blutschuld, die Sühne; dah. in weit. Bedeutung) die Genugtuung, der Ersatz, dah. bald Rache, bald Strafe, Bestrafung (Ggstz praemium, pretium, impunitas), I) eig.: poena dupli, octupli, Cic.: vitae, Cic.: capitis, Caes.: mortis, Cic. u. Suet.: oculorum, die die Augen hätte treffen sollen, Cic.: votorum, poet. = Bezahlung seiner G., Ps. Verg.: poenae iustae et debitae, Cic.: poenam exigere de alqo, Suet.: ultimam facinoris poenam statuere in alqm, Suet.: poenas expetere ab alqo, Cic. u.a.: expetere vocis impiae poenas, Liv., scelerum poenas, Quint.: poenas domestici sanguinis expetere, Ersatz für das vergossene Familienblut verlangen, das vergossene Familienblut rächen, Cic.: in omne nomen Albanum poenas expetere, Liv. 1, 23, 4: contumeliarum in imperatorem cum suo auxilio poenas petere, Sall.: poenas parentum a filiis repetere, die Kinder wegen der (erschlagenen) Eltern strafen, den Mord der Eltern an den Kindern rächen, Cic.: alqm repetere ad poenam, Cic.: poenam octupli persequi, Cic.: poenas hominis persequi, jmd. rächen, Cic.: so auch poenas patrias (= patris) persequi, Cic.: poenam capere in hostem, den F. bestrafen, Curt.: poenas capere pro alqo, jmd. rächen, Sall.: poenas verborum capere, sich der W. wegen rächen, Ov.: ab alqo petere poenas sui doloris, Genugtuung für seinen Schmerz von jmd. zu erhalten suchen, sich seines Schmerzes wegen an jmd. rächen, Cic.: accipere poenas, sich an jmd. rächen, jmd. strafen, Lucan.: poenas habere ab alqo, sich an jmd. gerächt haben, Liv.: aber poenam habere, seine Strafe haben, gestraft sein, Liv.: poenas dare, Cic.: maximas poenas dare, Cornif. rhet.: poenas dare alci, Cic.: dedisse satis superque poenarum tibi, Hor.: brevi temeritatis poenas dedit, Vell.: et pro purpureo poenas dat Scylla capillo, Verg.: necis graves poenas reddere, Sall.: poenam irrogare, s. ir-rogo: poenā alqm afficere od. multare, Cic.: poenas capere de alqo, Liv., od. poenas sumere, Verg.: pro maleficio poenam sumere, Cic. de inv. 2, 108: in eandem impiorum poenam optime meritos cives detrudere, Cic.: in poenas ire, strafen, Ov.: teneri poenā, in eine Strafe verfallen sein, Cic.: poenas alci pendĕre (alcis rei, wegen etwas) od. dependĕre, expendĕre, solvere, persolvere, Cic.: sustinere poenam, Cic.: poenas subire, Cic., ferre, perferre, luere, Cic.: poenas pati, Ov.: dupli poenam subire, Cic.: poenam capitis subire, Lampr.: poenam sui sceleris sufferre, Cic.: legum, iudiciorum poenis obligari, in die Str. des Ges. usw. verfallen, Cic.: alci remittere poenam, Liv.: non posse effugere huius culpae poenam, Cic.: extra poenam esse, straffrei bleiben, Liv.: poena ne victam sequatur, Strafe im Spiele, Ov.: et libertatis nostrae et poenarum ex inimicis satis est, Liv. 3, 59, 1: poena est (es ist strafbar, es ist ein Verbrechen) m. Infin., nec fuerat nudas poena videre deas, Prop. 3, 13, 38. – personif., Poena, die Rache- oder Strafgöttin, die die Mißhandlungen der Unschuldigen rächt u. die Bösen straft, o Poena! o Furia sociorum! Cic. Pis. 91; u. so im Sing., Hor. carm. 3, 2, 32. Val. Flacc. 1, 797. Stat. Theb. 8, 25. – im Plur., a liberûm Poenis actum esse praecipitem, Cic. Clu. 171; u. so im Plur. Lucan. 6, 695. Val. Flacc. 7, 147. Vgl. Drak. Sil. 2, 551. – II) übtr., die Beschwerlichkeit, Mühseligkeit, Plage, Pein, die Qual, die Marter, das Leiden, erlittene Mißhandlung, frugalitatem exigit philosophia, non poenam, Sen.: (acetum) gustatum discutit eam poenam, Plin.: p. captivitatis, Iustin.: poena (die Pein) crudescit, Auson. parent. 11, 10. p. 46 Schenkl. – Plur., in tantis vitae poenis, Plin.: balaenae pariendi poenis invalidae, Plin.: post longam poenarum patientiam, Iustin.

    lateinisch-deutsches > poena

  • 4 poena

    poena, ae, f. (ποινή, das Lösegeld für eine Blutschuld, die Sühne; dah. in weit. Bedeutung) die Genugtuung, der Ersatz, dah. bald Rache, bald Strafe, Bestrafung (Ggstz praemium, pretium, impunitas), I) eig.: poena dupli, octupli, Cic.: vitae, Cic.: capitis, Caes.: mortis, Cic. u. Suet.: oculorum, die die Augen hätte treffen sollen, Cic.: votorum, poet. = Bezahlung seiner G., Ps. Verg.: poenae iustae et debitae, Cic.: poenam exigere de alqo, Suet.: ultimam facinoris poenam statuere in alqm, Suet.: poenas expetere ab alqo, Cic. u.a.: expetere vocis impiae poenas, Liv., scelerum poenas, Quint.: poenas domestici sanguinis expetere, Ersatz für das vergossene Familienblut verlangen, das vergossene Familienblut rächen, Cic.: in omne nomen Albanum poenas expetere, Liv. 1, 23, 4: contumeliarum in imperatorem cum suo auxilio poenas petere, Sall.: poenas parentum a filiis repetere, die Kinder wegen der (erschlagenen) Eltern strafen, den Mord der Eltern an den Kindern rächen, Cic.: alqm repetere ad poenam, Cic.: poenam octupli persequi, Cic.: poenas hominis persequi, jmd. rächen, Cic.: so auch poenas patrias (= patris) persequi, Cic.: poenam capere in hostem, den F. bestrafen, Curt.: poenas capere pro alqo, jmd. rächen, Sall.: poenas verborum capere, sich der W. wegen rächen, Ov.: ab alqo petere poenas sui doloris, Genugtuung
    ————
    für seinen Schmerz von jmd. zu erhalten suchen, sich seines Schmerzes wegen an jmd. rächen, Cic.: accipere poenas, sich an jmd. rächen, jmd. strafen, Lucan.: poenas habere ab alqo, sich an jmd. gerächt haben, Liv.: aber poenam habere, seine Strafe haben, gestraft sein, Liv.: poenas dare, Cic.: maximas poenas dare, Cornif. rhet.: poenas dare alci, Cic.: dedisse satis superque poenarum tibi, Hor.: brevi temeritatis poenas dedit, Vell.: et pro purpureo poenas dat Scylla capillo, Verg.: necis graves poenas reddere, Sall.: poenam irrogare, s. irrogo: poenā alqm afficere od. multare, Cic.: poenas capere de alqo, Liv., od. poenas sumere, Verg.: pro maleficio poenam sumere, Cic. de inv. 2, 108: in eandem impiorum poenam optime meritos cives detrudere, Cic.: in poenas ire, strafen, Ov.: teneri poenā, in eine Strafe verfallen sein, Cic.: poenas alci pendĕre (alcis rei, wegen etwas) od. dependĕre, expendĕre, solvere, persolvere, Cic.: sustinere poenam, Cic.: poenas subire, Cic., ferre, perferre, luere, Cic.: poenas pati, Ov.: dupli poenam subire, Cic.: poenam capitis subire, Lampr.: poenam sui sceleris sufferre, Cic.: legum, iudiciorum poenis obligari, in die Str. des Ges. usw. verfallen, Cic.: alci remittere poenam, Liv.: non posse effugere huius culpae poenam, Cic.: extra poenam esse, straffrei bleiben, Liv.: poena ne victam sequatur, Strafe im Spiele, Ov.: et libertatis nostrae et poenarum ex inimicis satis est, Liv.
    ————
    3, 59, 1: poena est (es ist strafbar, es ist ein Verbrechen) m. Infin., nec fuerat nudas poena videre deas, Prop. 3, 13, 38. – personif., Poena, die Rache- oder Strafgöttin, die die Mißhandlungen der Unschuldigen rächt u. die Bösen straft, o Poena! o Furia sociorum! Cic. Pis. 91; u. so im Sing., Hor. carm. 3, 2, 32. Val. Flacc. 1, 797. Stat. Theb. 8, 25. – im Plur., a liberûm Poenis actum esse praecipitem, Cic. Clu. 171; u. so im Plur. Lucan. 6, 695. Val. Flacc. 7, 147. Vgl. Drak. Sil. 2, 551. – II) übtr., die Beschwerlichkeit, Mühseligkeit, Plage, Pein, die Qual, die Marter, das Leiden, erlittene Mißhandlung, frugalitatem exigit philosophia, non poenam, Sen.: (acetum) gustatum discutit eam poenam, Plin.: p. captivitatis, Iustin.: poena (die Pein) crudescit, Auson. parent. 11, 10. p. 46 Schenkl. – Plur., in tantis vitae poenis, Plin.: balaenae pariendi poenis invalidae, Plin.: post longam poenarum patientiam, Iustin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > poena

  • 5 poena

    poena, ae, f. [st2]1 [-] peine (légale); peine, châtiment. [st2]2 [-] compensation, amende. [st2]3 [-] peine, douleur, souffrance, tourment.    - [gr]gr. ποινή.    - poenas dare: donner des compensations, être puni.    - poenas pendere (dependere, luere, solvere): expier.
    * * *
    poena, ae, f. [st2]1 [-] peine (légale); peine, châtiment. [st2]2 [-] compensation, amende. [st2]3 [-] peine, douleur, souffrance, tourment.    - [gr]gr. ποινή.    - poenas dare: donner des compensations, être puni.    - poenas pendere (dependere, luere, solvere): expier.
    * * *
        Afficere poena. Cicero. Punir.
    \
        Capere poenas. Sallust. Prendre peine.
    \
        Capere poenas verborum. Ouidius. Punir aucun pour son mal parler.
    \
        Capere poenam in hostem. Curtius. Punir son ennemi, Se venger de son ennemi.
    \
        Committere poenam. Quintil. Faire chose, ou ne faire pas, pour raison de quoy on encourt une peine pecuniaire.
    \
        Consurgere in poenam. Plinius. S'eslever contre aucun pour le punir.
    \
        Dependere poenas. Cic. Satisfaire par quelque peine à une faulte qu'on a faicte, Payer une faulte par punition.
    \
        Dare poenas. Cic. Estre puni.
    \
        Crudeles poenas dare. Virgil. Estre cruellement puni.
    \
        Morte dare poenas alicui. Ouid. Estre tué par luy.
    \
        Effugere poenam. Cic. Eviter une punition.
    \
        Ire in poenas. Ouid. Punir.
    \
        Exoluere aliquem poena. Tacit. Delivrer.
    \
        Expendere poenas alicui. Cic. Estre puni de luy.
    \
        Expetere domestici sanguinis poenam. Cic. Venger, ou pourchasser la vengeance de la mort de son frere.
    \
        Poenam hanc maternae temeritatis tulit, vt, etc. Cic. Il endura ceste peine, etc.
    \
        Frangere poenas. Lucret. Addoulcir et mitiger la peine.
    \
        Cupiditatis ac saeuitiae poenas luere. Sueton. Estre puni de sa convoitise.
    \
        Mouere poenas immeritas. Claud. Punir sans cause et à tort.
    \
        Pendere poenas. Cic. Estre puni.
    \
        Persequi poenas alicuius. Cic. Le venger.
    \
        Persoluere poenas sceleris. Cicero. Payer les peines deues à ses meschancetez, Estre puni.
    \
        Hortatur vt contumeliarum in Imperatorem cum suo auxilio poenas petat. Sallust. Qu'il punisse ou venge les oultrages dicts contre l'Empereur.
    \
        Magnas poenas praecepit. Sil. Il s'est grandement vengé de ses ennemis avant qu'estre prins par eulx.
    \
        Reddere poenas. Sallust. Estre puni de pareille punition qu'on a puni les autres.
    \
        Non in eo cui facta est iniuria, sed in iis qui fecerunt, sceleris ac conscientiae poena remansit. Cic. La peine qu'ils ont de se sentir coulpables, leur est demeuree.
    \
        Repetere poenas parricidii ab aliquo. Cic. Luy faire comparoir et payer le meurtre qu'il a faict de son pere.
    \
        Veterum malorum poenas sancire aliquibus. Stat. Leur establir et ordonner les punitions de leurs vieulx pechez.
    \
        Soluere poenas. Ouid. Estre puni.
    \
        Subire poenam. Cic. Estre puni.
    \
        In poenas non satis vnus eris. Ouid. Tu ne fourniras pas à porter les peines et punitions.
    \
        Poena falsarum et corruptarum literarum, Romae grauis est. Cic. On punist griefvement à Rome ceulx qui, etc.
    \
        Sumere merentes poenas. Virgil. Punir.
    \
        Sceleratas poenas sumere. Virgilius. Punir aucun pour sa meschanceté.
    \
        Sustinere poenam. Cic. Endurer et porter la punition.

    Dictionarium latinogallicum > poena

  • 6 poena

    ae f.
    1) наказание, кара
    p. legum Nep — наказание, установленное законами
    p. mortis C, Su, тж. p. capitis Cs, C (vitae C) — смертная казнь
    poenam (poenas) dare (solvere, persolvere, reddere, pendere, expendere) C, L etc. — уплатить пеню, т. е. понести наказание, быть наказанным или поплатиться
    nisi valentior fuissem, dedissem poenas Pt — если бы я не был сильнее (своего противника), пришлось бы мне плохо
    poenam (poenas) petere (repetere, capere, sumere) ab aliquo alicujus rei C etc. — наказать кого-л. за что-л.
    poenas dare alicui C, Sl — быть наказанным кем-л.
    in poenam cecĭnit Ap — (Марсий) доигрался до того, что был наказан
    poenam habere L — подвергнуться наказанию, но
    poenas habere ad aliquo L — отомстить кому-л.
    poenas capere de aliquo L — мстить кому-л.
    poenam pati alicujus rei Dig — нести наказание за что-л.
    poenas alicujus persĕqui C или poenas capere pro aliquo Sl — отомстить за кого-л.
    2) страдание, мучение, мука ( finem imponere poenis VF)

    Латинско-русский словарь > poena

  • 7 statuo

    stătŭo, ui, utum, 3, v. a. [statum, sup. of sto], to cause to stand (cf.: colloco, pono).
    I.
    Corporeally.
    A.
    To cause to stand, set up, set, station, fix in an upright position.
    1.
    To set up, set in the ground, erect:

    ibi arbores pedicino in lapide statuito,

    Cato, R. R. 18:

    inter parietes arbores ubi statues,

    id. ib.:

    stipites statuito,

    id. ib.:

    palis statutis crebris,

    Varr. R. R. 1, 14 init.:

    pedamenta jacentia statuenda,

    are to be raised, Col. 4, 26:

    pedamentum inter duas vitis,

    Plin. 17, 22, 21, § 194:

    hic statui volo primum aquilam,

    the standard of the troops, Plaut. Pers. 5, 1, 7:

    signifer, statue signum,

    plant the ensign, Liv. 5, 55, 1; Val. Max. 1, 5, 1.—
    2.
    To plant (rare):

    eodem modo vineam statuito, alligato, flexatoque uti fuerit,

    Plin. 17, 22, 35, § 198:

    agro qui statuit meo Te, triste lignum (i. e. arborem),

    Hor. C. 2, 13, 10.—
    3.
    In gen., to place, set or fix, set up, set forth things or persons.
    a.
    Without specifying the place:

    ollam statuito cum aqua,

    let a jar stand with water, Cato, R. R. 156 (157):

    crateras magnos statuunt, i. e. on the table,

    Verg. A. 1, 724; so,

    crateras laeti statuunt,

    id. ib. 7, 147: haec carina satis probe fundata et bene statuta est, well placed, i. e. so that the hull stands perpendicularly (cf.:

    bene lineatam carinam collocavit, v. 42),

    Plaut. Mil. 3, 3, 44:

    nec quidquam explicare, nec statuere potuerant, nec quod statutum esset, manebat, omnia perscindente vento,

    Liv. 21, 58, 7:

    eo die tabernacula statui passus non est,

    to pitch, Caes. B. C. 1, 81; so, aciem statuere, to draw up an army:

    aciem quam arte statuerat, latius porrigit,

    Sall. J. 52, 6.—
    b.
    With designation of the place by in and abl.; by adv. of place; by ante, apud, ad, circa, super, and acc.; by pro and abl.; by abl. alone (very rare), or by in and acc. (very rare): signa domi pro supellectile statuere, Cato ap. Prisc. 7, 19, 95 (p. 782 P.):

    statuite hic lectulos,

    Plaut. Pers. 5, 1, 7:

    etiamsi in caelo Capitolium statueretur,

    Cic. Or. 3, 46, 180:

    statuitur Sollius in illo gladiatorum convivio... atuitur, ut dico, eques Romanus in Apronii convivio,

    is taken to the banquet, id. Verr. 2, 3, 25, § 61 sq.:

    tabernacula in foro statuere,

    Liv. 39, 46, 3:

    in principiis statuit tabernaculum,

    Nep. Eum. 7, 1:

    in nostris castris tibi tabernaculum statue,

    Curt. 5, 11, 6; 8, 13, 20:

    statui in medium undique conspicuum tabernaculum jussit,

    id. 9, 6, 1:

    (sagittae) longae, nisi prius in terra statuerent arcum, haud satis apte imponuntur,

    id. 8, 14, 19:

    sedes curules sacerdotum Augustalium locis, superque eas querceae coronae statuerentur,

    Tac. A. 2, 83:

    donum deae apud Antium statuitur,

    id. ib. 3, 71:

    pro rigidis calamos columnis,

    Ov. F. 3, 529:

    jamque ratem Scythicis auster statuisset in oris,

    Val. Fl. 3, 653:

    statuere vas in loco frigido,

    Pall. Oct. 22.—Of living beings:

    capite in terram statuerem, Ut cerebro dispergat viam,

    Ter. Ad. 3, 2, 18:

    qui capite ipse sua in statuit vestigia sese (= qui sese ipse capite in sua vestigia statuit),

    i. e. stands on his head, Lucr. 4, 472:

    patrem ejus a mortuis excitasses, statuisses ante oculos,

    Cic. Or. 1, 57, 245:

    captivos vinctos in medio statuit,

    Liv. 21, 42, 1:

    ubi primum equus Curtium in vado statuit,

    id. 1, 13, 5:

    quattuor cohortes in fronte statuit,

    id. 28, 33, 12:

    ante se statuit funditores,

    id. 42, 58, 10:

    puerum ad canendum ante tibicinem cum statuisset,

    id. 7, 2, 9:

    procul in conspectu eum (Philopoemenem) statuerunt,

    id. 39, 49, 11:

    media porta robora legionum, duabus circa portis milites levemque armaturam statuit,

    id. 23, 16, 8:

    bovem ad fanum Dianae et ante aram statuit,

    id. 1, 45, 6:

    cum Calchanta circa aram statuisset,

    Val. Max. 8, 11, ext. 6:

    marium si qui eo loci statuisset,

    id. 3, 1, 2 fin.:

    adulescentes ante Caesarem statuunt,

    Tac. A. 4, 8:

    in fronte statuerat ferratos, in cornibus cohortes,

    id. ib. 3, 45:

    puer quis Ad cyathum statuetur?

    Hor. C. 1, 29, 8:

    tu cum pro vitula statuis dulcem Aulide natam Ante aras,

    id. S. 2, 3, 199:

    et statuam ante aras aurata fronte juvencum,

    Verg. A. 9, 627:

    clara regione profundi Aetheros innumeri statuerunt agmina cygni,

    Stat. Th. 3, 525.—
    4. a.
    Of statues, temples, columns, altars, trophies, etc.; constr. with acc. alone, or acc. of the structure and dat. of the person for whom or in whose honor it is erected:

    siquidem mihi aram et statuam statuis,

    Plaut. As. 3, 3, 122:

    huic statuam statui decet ex auro,

    id. Bacch. 4, 4, 1:

    ne ego aurea pro statua vineam tibi statuam,

    id. Curc. 1, 2, 52:

    eique statuam equestrem in rostris statui placere,

    Cic. Phil. 5, 15, 41; so id. ib. 9, 5, 10; 9, 7, 16; id. Verr. 2, 2, 62, § 151; 2, 2, 20, § 48; so,

    simulacrum alicui statuere,

    Val. Max. 1, 1, 8:

    effigiem,

    Verg. A. 2, 184:

    Mancinus eo habitu sibi statuit quo, etc. (effigiem),

    Plin. 34, 5, 10, § 18:

    simulacrum in curia,

    Tac. A. 14, 12:

    quanam in civitate tempium statueretur,

    id. ib. 4, 55:

    se primos templum urbis Romae statuisse,

    id. ib. 4, 56; so id. ib. 4, 15:

    nec tibi de Pario statuam, Germanice, templum,

    Ov. P. 4, 8, 31:

    templa tibi statuam, tribuam tibi turis honorem,

    id. M. 14, 128:

    super terrae tumulum noluit quid statui nisi columellam,

    Cic. Leg. 2, 26, 66:

    victimas atque aras diis Manibus statuentes,

    Tac. A. 3, 2:

    statuitque aras e cespite,

    Ov. M. 7, 240:

    statuantur arae,

    Sen. Med. 579:

    aeneum statuerunt tropaeum,

    Cic. Inv. 2, 23, 69:

    monumentum,

    id. ib. § 70; so,

    in alio orbe tropaea statuere,

    Curt. 7, 7, 14;

    so,

    Plin. 3, 3, 4, § 18: ut illum di perdant qui primus statuit hic solarium, Plaut. Fragm. ap. Gell. 3, 3, 5:

    princeps Romanis solarium horologium statuisse L. Papirius Cursor proditur,

    Plin. 7, 60, 60, § 213:

    a miliario in capite Romani fori statuto,

    id. 3, 5, 9, § 66:

    carceres eo anno in Circo primum statuti,

    Liv. 8, 20, 1:

    quo molem hanc immanis equi statuere?

    Verg. A. 2, 150:

    multo altiorem statui crucem jussit,

    Suet. Galb. 9:

    obeliscam,

    Plin. 36, 9, 14, § 71:

    at nunc disturba quas statuisti machinas,

    Plaut. Ps. 1, 5, 137:

    incensis operibus quae statuerat,

    Nep. Milt. 7, 4:

    si vallum statuitur procul urbis illecebris,

    Tac. A. 4, 2:

    castra in quinto lapide a Carthagine statuit,

    Just. 22, 6, 9.—
    b.
    Poet. and in post-class. prose (rare):

    aliquem statuere = alicui statuam statuere: inter et Aegidas media statuaris in urbe,

    Ov. H. 2, 67:

    statuarque tumulo hilaris et coronatus,

    my statue will be erected, Tac. Dial. 13; so with two acc.: custodem medio statuit quam vilicus horto, whose statue he placed as protectress, etc., Mart. 3, 68, 9; cf.

    in double sense: nudam te statuet, i. e. nudam faciet (= nudabit fortunis), and statuam tibi nu dam faciet,

    Mart. 4, 28, 8.—
    5.
    Of cities, etc., to establish, found, build (in class. prose usu. condo):

    Agamemnon tres ibi urbes statuit,

    Vell. 1, 1, 2:

    urbem quam statuo vestra est,

    Verg. A. 1, 573:

    urbom praeclaram,

    id. ib. 4, 655:

    Persarum statuit Babylona Semiramis urbem,

    Prop. 3, 11 (4, 10), 21:

    ibi civitatem statuerunt,

    Just. 23, 1; so,

    licentia et impunitas asyla statuendi (= aperiendi),

    Tac. A. 3, 60.—Hence, transf.: carmen statuere = carmen condere, to compose, devise a song:

    nunc volucrum... inexpertum carmen, quod tacita statuere bruma,

    Stat. S. 4, 5, 12.—
    B.
    To cause to stand still, to stop (rare; cf.

    sisto, III. B.): navem extemplo statuimus,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 57:

    et statuit fessos, fessus et ipse, boves,

    Prop. 4 (5), 9, 4:

    famuli hoc modo statuerunt aquas,

    Arn. 1, p. 30: sanguinem, Oct. Hor. 4.—
    C.
    To cause to stand firm, strengthen, support (rare; = stabilire), only transf.: qui rem publicam certo animo adjuverit, statuerit, Att. ap. Cic. Sest. 56, 120 (Trag. Rel. v. 357 Rib.).
    II.
    Trop.
    A.
    To establish, constitute (= constituo).
    1.
    Esp.: exemplum or documentum (v. edo fin., and cf. Sen. Phoen. 320), to set forth an example or precedent for warning or imitation:

    statuite exemplum impudenti, date pudori praemium,

    Plaut. Rud. 3, 2, 6:

    exemplum statuite in me ut adulescentuli Vobis placere studeant potius quam sibi,

    Ter. Heaut. prol. 51; Auct. Her. 4, 35, 47:

    ut illi intellegere possint, in quo homine statueris exemplum hujus modi,

    Cic. Verr. 2, 2, 45, § 111:

    in quos aliquid exempli populus Romanus statui putat oportere,

    id. ib. 2, 3, 90, §

    210: statuam in te exemplum, ne quis posthac infelicibus miseriis patriae illudat,

    Just. 8, 7, 14:

    documentum autem statui oportere, si quis resipiscat et antiquam societatem respiciat,

    Liv. 24, 45, 5: statueretur immo [p. 1753] documentum, quo uxorem imperator acciperet, a precedent, Tac. A. 12, 6.—
    2.
    Jus statuere, to establish a principle or relation of law:

    ut (majores nostri) omnia omnium rerum jura statuerint,

    Cic. Caecin. 12, 34: qui magistratum potestatemve habebit, si quid in aliquem novi juris statuerit, ipse quoque, adversario postulante, eodem jure uti debebit, if he has established any new principle of law, Edict. Praet. in Dig. 2, 2, 1, § 1:

    si quid injungere inferiori velis, id prius in te ac tuos si ipse juris statueris, facilius omnes oboedientes habeas,

    if you first admit it against yourself, Liv. 26, 36, 3:

    si dicemus in omnibus aequabile jus statui convenire,

    equal principles of law should be applied to all, Auct. Her. 3, 3, 4. —
    3.
    In gen., to establish by authority (of relations, institutions, rights, duties, etc.):

    (Numa) omnis partis religionis statuit sanctissime,

    Cic. Rep. 2, 14, 26:

    hoc judicium sic exspectatur ut non unae rei statui, sed omnibus constitui putetur,

    id. Tull. 15, 36:

    ad formandos animos statuendasque vitae leges, Quint. prooem. 14: sic hujus (virtutis) ut caelestium statuta magnitudo est,

    Sen. Ep. 79, 10:

    vectigal etiam novum ex salaria annona statuerunt,

    Liv. 29, 37, 2:

    novos statuere fines,

    id. 42, 24, 8:

    neque eos quos statuit terminos observat,

    id. 21, 44, 5:

    quibus rebus cum pax statuta esset,

    Just. 5, 10, 8; so id. 25, 1, 1:

    sedesque ibi statuentibus,

    id. 18, 5, 11.—
    4.
    With double acc., to constitute, appoint, create:

    Hirtius arbitrum me statuebat non modo hujus rei, sed totius consulatus sui,

    Cic. Att. 14, 1, a, 2:

    telluris erum natura nec illum, nec quemquam constituit,

    Hor. S. 2, 2, 130:

    de principatu (vinorum) se quisque judicem statuet,

    Plin. 14, 6, 8, § 59:

    praefectus his statuitur Andragoras,

    Just. 21, 4, 5.—
    B.
    To determine, fix, etc. (of temporal or local relations); constr. usually with acc. and dat. or acc. and gen.
    1.
    Modum statuere alicui or alicujus rei, to determine the manner, mode, or measure of, assign limits, restrictions or restraints to a thing or person, to impose restraints upon.
    (α).
    With dat.:

    diuturnitati imperii modum statuendum putavistis,

    that a limit should be assigned to the duration of his power, Cic. Imp. Pomp. 9, 26:

    statui mihi tum modum et orationi meae,

    imposed restraints upon myself and my words, id. Verr. 2, 5, 63, § 163:

    non statuendo felicitati modum, nec cohibendo fortunam,

    by not assigning any limits to his success, Liv. 30, 30, 23 (Pompeium) affirmabant, libertati publicae statuturum modum, Vell. 2, 40:

    cupidinibus statuat natura modum,

    Hor. S. 1, 2, 111:

    quem modum sibi ipsa statuit (crudelitas)?

    Val. Max. 9, 2 pr.:

    modum ipsae res statuunt (i. e. sibi),

    Plin. 28, 15, 61, § 216:

    modum nuptiarum sumptibus statuerunt,

    Just. 21, 4, 5:

    timori quem meo statuam modum?

    Sen. Thyest. 483;

    and with finem: jam statui aerumnis modum et finem cladi,

    id. Herc. Fur. 206. —
    (β).
    With gen.:

    honestius te inimicitiarum modum statuere potuisse quam me humanitatis,

    Cic. Sull. 17, 48:

    ipse modum statuam carminis,

    Ov. Tr. 1, 11, 44:

    errorisque sui sic statuisse modum,

    Prop. 3, 12 (4, 11), 36:

    modum statuunt fellis pondere denarii,

    they limit the quantity of the gall to the weight of a denarius, Plin. 28, 19, 77, § 254.—
    2.
    Condicionem or legem alicui, to impose a condition or law upon one, to dictate, assign a condition to:

    hanc tu condicionem statuis Gaditanis,

    Cic. Balb. 10, 25:

    providete ne duriorem vobis condicionem statuatis ordinique vestro quam ferre possit,

    id. Rab. Post. 6, 15:

    alter eam sibi legem statuerat ut, etc.,

    id. Phil. 10, 6, 12: pretio statuta lege ne modum excederet, etc., the law being assigned to the price that not, etc., i. e. the price being limited by the law, etc., Plin. 33, 7, 40, § 118:

    pacis legem universae Graeciae statuit,

    Just. 9, 5, 2.—So with ellipsis of dat., to agree upon, stipulate:

    statutis condicionibus,

    Just. 6, 1, 3:

    omnibus consentientibus Carthago conditur, statuto annuo vectigali pro solo urbis,

    id. 18, 5, 14. —
    3.
    Finem, to assign or put an end to, make an end of:

    haud opinor commode Finem statuisse orationi militem,

    Ter. Hec. 1, 2, 21:

    et finem statuit cuppedinis atque timoris,

    Lucr. 6, 25:

    cum Fulvius Flaccus finem poenae eorum statuere cogeretur,

    Val. Max. 3, 2, ext. 1: majores vestri omnium magnarum rerum et principia exorsi ab diis sunt, et finem statuerunt, finished, Liv. 45, 39, 10; so,

    terminum: nam templis numquam statuetur terminus aevi,

    Stat. S. 3, 1, 180:

    cum consilii tui bene fortiterque suscepti eum tibi finem statueris, quem ipsa fortuna terminum nostrarum contentionum esse voluisset,

    since you have assigned that end, Cic. Fam. 6, 22, 2.—
    4.
    Pretium alicui rei, to assign a price to something; fix, determine the price of something:

    quae probast mers, pretium ei statuit,

    Plaut. Mil. 3, 1, 132:

    numquam avare pretium statui arti meae,

    Ter. Heaut. prol. 48:

    statuit frumento pretium,

    Tac. A. 2, 87; so with dat. understood:

    ut eos (obsides) pretio quantum ipsi statuissent patres redimi paterentur,

    Liv. 45, 42, 7:

    pretium statuit (i. e. vecturae et sali),

    id. 45, 29, 13; so with in and acc.: ut in singulas amphoras (vini) centeni nummi statuantur, that the price may be set down at 100 sesterces for an amphora, Plin. 14, 4, 6, § 56.—
    5.
    Statuere diem, horam, tempus, locum alicui rei, or alicui, or with dat. gerund., to assign or appoint a day, time, place, etc. (for the more usual diem dicere):

    statutus est comitiis dies,

    Liv. 24, 27, 1:

    diem patrando facinori statuerat,

    id. 35, 35, 15:

    multitudini diem statuit ante quam sine fraude liceret ab armis discedere,

    Sall. C. 36, 2:

    dies insidiis statuitur,

    id. J. 70, 3:

    ad tempus locumque colloquio statuendum,

    Liv. 28, 35, 4:

    subverti leges quae sua spatia (= tempora) quaerendis aut potiundis honoribus statuerint,

    Tac. A. 2, 36.—With ellipsis of dat.:

    observans quem statuere diem,

    Mart. 4, 54, 6:

    noctem unam poscit: statuitur nox,

    Tac. A. 13, 44.—Esp. in the part. statutus, fixed, appointed (in MSS. and edd. often confounded with status; v. sisto fin.):

    institum ut quotannis... libri diebus statutis (statis) recitarentur,

    Suet. Claud. 42:

    ut die statuta omnes equos ante regiam producerent,

    Just. 1, 10, 1:

    quaedam (genera) statutum tempus anni habent,

    Plin. 17, 18, 30, § 135:

    fruges quoque maturitatem statuto tempore expectant,

    Curt. 6, 3, 7:

    sacrificium non esse redditum statuto tempore,

    id. 8, 2, 6:

    statuto tempore quo urbem Mithridati traderet,

    Just. 16, 4, 9:

    cum ad statutam horam omnes convenissent,

    id. 1, 10, 8:

    intra tempus statutum,

    fixed by the law, Dig. 4, 4, 19 and 20.—
    6.
    To recount, count up, state (very rare): statue sex et quinquaginta annos, quibus mox divus Augustus rempublicam rexit: adice Tiberii tres et viginti... centum et viginti anni colliguntur, count, fix the number at, Tac. Or. 17:

    Cinyphiae segetis citius numerabis aristas... quam tibi nostrorum statuatur summa laborum,

    Ov. P. 2, 7, 29.—
    C.
    To decide, determine, with reference to a result, to settle, fix, bring about, choose, make a decision.
    1.
    Of disputes, differences, questions, etc., between others.
    (α).
    With interrog.-clause:

    ut statuatis hoc judicio utrum posthac amicitias clarorum virorum calamitati hominibus an ornamento esse malitis,

    Cic. Balb. 28, 65:

    eam potestatem habetis ut statuatis utrum nos... semper miseri lugeamus, an, etc.,

    id. Mil. 2, 4:

    in hoc homine statuatis, possitne senatoribus judicantibus homo nocentissim us pecuniosissimusque damnari,

    id. Verr. 1, 16, 47:

    vos statuite, recuperatores, utra (sententia) utilior esse videatur,

    id. Caecin. 27, 77:

    decidis tu statuisque quid iis ad denarium solveretur,

    id. Quint. 4, 17:

    magni esse judicis statuere quid quemque cuique praestare oporteret,

    id. Off. 3, 17, 70:

    mihi vero Pompeius statuisse videtur quid vos in judicando spectare oporteret,

    id. Mil. 6, 15:

    semel (senatus) statuerent quid donatum Masinissae vellent,

    Liv. 42, 23:

    nec quid faciendum modo sit statuunt, sed, etc.,

    decide, dictate, id. 44, 22:

    nondum statuerat conservaret eum necne,

    Nep. Eum. 11, 2:

    statutumque (est) quantum curules, quantum plebei pignoris caperent,

    Tac. A. 13, 28: semel nobis esse statuendum quod consilium in illo sequamur, August. ap. Suet. Claud. 4. —
    (β).
    With de:

    ut consules de Caesaris actis cognoscerent, statuerent, judicarent,

    Cic. Att. 16, 16, B, 8:

    et collegas suos de religione statuisse, in senatu de lege statuturos,

    id. ib. 4, 2, 4:

    ut de absente eo C. Licinius statueret ac judicaret,

    Liv. 42, 22:

    si de summa rerum liberum senatui permittat rex statuendi jus,

    id. 42, 62: qui ab exercitu ab imperatore eove cui de ea re statuendi potestas fuerit, dimissus erit, Edict. Praet. in Dig. 3, 2, 1.—Often with reference to punishment:

    cum de P. Lentulo ceterisque statuetis, pro certo habetote, vos simul de exercitu Catilinae decernere,

    Sall. C. 52, 17:

    satis visum de Vestilia statuere,

    to pass sentence against, Tac. A. 2, 85:

    jus statuendi de procuratoribus,

    id. ib. 12, 54:

    facta patribus potestate statuendi de Caeciliano,

    id. ib. 6, 7; so id. ib. 13, 28; cf. id. ib. 15, 14; 2, 85; Suet. Tib. 61 fin. —In partic.: de se statuere, to decide on, or dispose of one's self, i. e. of one's life, = to commit suicide:

    eorum qui de se statuebant humabantur corpora,

    Tac. A. 6, 29.—
    (γ).
    With de and abl. and interrog.-clause:

    si quibusdam populis permittendum esse videatur ut statuant ipsi de suis rebus quo jure uti velint,

    Cic. Balb. 8, 22.—
    (δ).
    With contra:

    consequeris tamen ut eos ipsos quos contra statuas aequos placatosque dimittas,

    Cic. Or. 10, 34. —
    (ε).
    With indef. obj., usu. a neutr. pron.:

    utrum igitur hoc Graeci statuent... an nostri praetores?

    Cic. Fl. 12, 27:

    dixisti quippiam: fixum (i. e. id) et statutum est,

    id. Mur. 30, 62:

    eoque utrique quod statuit contenti sunt,

    Caes. B. C. 1, 87:

    senatus, ne quid absente rege statueret,

    Liv. 39, 24, 13:

    maturato opus est, quidquid statuere placet (senatui),

    id. 8, 13, 17:

    id ubi in P. Licinio ita statutum est,

    id. 41, 15, 10:

    interrogatus quid ipse victorem statuere debere censeret,

    Curt. 8, 14, 43:

    quid in futurum statuerim, aperiam,

    Tac. A. 4, 37:

    utque rata essent quae procuratores sui in judicando statuerent,

    Suet. Claud. 12;

    qul statuit aliquid parte inaudita altera, aequum licet statuerit, haud aequus fuit,

    Sen. Med. 2, 199:

    non ergo quod libet statuere arbiter potest,

    Dig. 4, 8, 32, § 15; cf.:

    earum rerum quas Caesar statuisset, decrevisset, egisset,

    Cic. Att. 16, 16, C, 11.—
    (ζ).
    With de or super and abl.:

    vos de crudelissimis parricidis quid statuatis cunctamini?

    Sall. C. 52, 31:

    nihil super ea re nisi ex voluntate filii statuere,

    Suet. Tib. 13:

    ne quid super tanta re absente principe statueretur,

    Tac. H. 4, 9.—
    (η).
    Absol., mostly pass. impers.:

    ita expediri posse consilium ut pro merito cujusque statueretur,

    Liv. 8, 14, 1:

    tunc ut quaeque causa erit statuetis,

    id. 3, 53, 10:

    non ex rumore statuendum,

    decisions should not be founded on rumors, Tac. A. 3, 69.—
    (θ).
    With cognoscere, to examine ( officially) and decide:

    petit ut vel ipse de eo causa cognita statuat, vel civitatem statuere jubeat,

    Caes. B. G. 1, 19:

    consuli ut cognosceret statueretque senatus permiserat,

    Liv. 39, 3, 2:

    missuros qui de eorum controversiis cognoscerent statuerentque,

    id. 40, 20, 1; 45, 13, 11:

    quod causa cognita erit statuendum,

    Dig. 2, 11, 2, § 8.—
    2.
    With reference to the mind of the subject, to decide, to make up one's mind, conclude, determine, be convinced, usu. with interrog.clause:

    numquam intellegis, statuendum tibi esse, utrum illi homicidae sint an vindices libertatis,

    Cic. Phil. 2, 12, 30:

    illud mirum videri solet, tot homines... statuere non potuisse, utrum judicem an arbitrum, rem an litem dici oporteret,

    id. Mur. 12, 27:

    neque tamen possum statuere, utrum magis mirer, etc.,

    id. de Or. 3, 22, 82:

    ipsi statuerent, quo tempore possent suo jure arma capere,

    id. Tull. 5, 12:

    ut statuerem quid esset faciendum,

    id. Att. 7, 26, 3:

    statuere enim qui sit sapiens, vel maxime videtur esse sapientis,

    id. Ac. 2, 3, 9:

    si habes jam statutum quid tibi agendum putes,

    id. Fam. 4, 2, 4:

    tu quantum tribuendum nobis putes statuas ipse, et, ut spero, statues ex nostra dignitate,

    id. ib. 5, 8, 4:

    vix statui posse utrum quae pro se, an quae contra fratrem petiturus esset ab senatu magis impetrabilia forent,

    Liv. 45, 19, 6:

    quam satis statuerat, utram foveret partem,

    id. 42, 29, 11:

    posse ipsam Liviam statuere, nubendum post Drusum, an, etc.,

    Tac. A. 4, 40:

    statue quem poenae extrahas,

    Sen. Troad. 661.—So with apud animum, to make up one's mind:

    vix statuere apud animum meum possum atrum pejor ipsa res an pejore exemplo agatur,

    Liv. 34, 2, 4:

    proinde ipsi primum statuerent apud animos quid vellent,

    id. 6, 39, 11.—Rarely with neutr, pron. as object:

    quidquid nos de communi sententia statuerimus,

    Cic. Fam. 4, 1, 2:

    sic statue, quidquid statuis, ut causam famamque tuam in arto stare scias,

    Sen. Herc. Fur. 1306.—
    D.
    To decree, order, prescribe.
    1.
    With ut or ne: statuunt ut decem milia hominum in oppidum submittantur, [p. 1754] Caes. B. G. 7, 21:

    eos (Siculos) statuisse ut hoc quod dico postularet,

    Cic. Verr. 2, 2, 42, § 103:

    statuunt illi atque decernunt ut eae litterae... removerentur,

    id. ib. 2, 2, 71, §

    173: statuit iste ut arator... vadimonium promitteret,

    id. ib. 2, 3, 15, §

    38: orare patres ut statuerent ne absentium nomina reciperentur,

    id. ib. 2, 2, 42, §

    103: statuitur ne post M. Brutum proconsulem sit Creta provincia,

    id. Phil. 2, 38, 97:

    (Tiberius) auxit patrum honorem statuendo ut qui ad senatum provocavissent, etc.,

    Tac. A. 14, 28:

    statuiturque (a senatu) ut... in servitute haberentur,

    id. ib. 12, 53.—So of a decree, determination, or agreement by several persons or parties to be carried out by each of them:

    statutum esse (inter plebem et Poenos) ut... impedimenta diriperent,

    Liv. 23, 16, 6:

    Athenienses cum statuerent, ut urbe relicta naves conscenderent,

    Cic. Off. 3, 11, 48:

    statuunt ut fallere custodes tentent,

    Ov. M. 4, 84.—
    2.
    With acc. (post-Aug.):

    remedium statuere,

    to prescribe a remedy against public abuses, Tac. A. 3, 28; 6, 4:

    Caesar ducentesimam (vectigalis) in posterum statuit,

    decreed that one half of one per cent. be the tax, id. ib. 2, 42.—So with sic (= hoc):

    sic, di, statuistis,

    Ov. M. 4, 661.—
    3.
    With dat. and acc. (not ante-Aug.):

    eis (Vestalibus) stipendium de publico statuit,

    decreed, allowed a salary, Liv. 1, 20, 3:

    Aurelio quoque annuam pecuniam statuit princeps,

    decreed, granted, Tac. A. 13, 34:

    biduum criminibus obiciendis statuitur,

    are allowed, id. ib. 3, 13:

    itaque et alimenta pueris statuta... et patribus praemia statuta,

    Just. 12, 4, 8:

    ceu Aeolus insanis statuat certamina ventis,

    Stat. Th. 6, 300:

    non hoc statui sub tempore rebus occasum Aeoniis,

    id. ib. 7, 219:

    statuere alicui munera,

    Val. Fl. 2, 566.—
    4.
    With dat. and interrog.-clause:

    cur his quoque statuisti quantum ex hoc genere frumenti darent,

    Cic. Verr. 2, 5, 21, § 53:

    ordo iis quo quisque die supplicarent, statutus,

    Liv. 7, 28, 8.—
    5.
    In partic., of punishment, etc., to decree, measure out, inflict.
    (α).
    With poenam, etc., with or without in and acc. pers. (mostly post-Aug.):

    considerando... in utra (lege) major poena statuatur,

    Cic. Inv. 2, 49, 145:

    poenam statui par fuisse,

    Tac. A. 14, 49:

    qui non judicium, sed poenam statui videbant,

    id. ib. 11, 6:

    eadem poena in Catum Firmium statuitur,

    id. ib. 6, 31:

    senatu universo in socios facinoris ultimam statuente poenam,

    Suet. Caes. 14;

    so with mercedem (= poenam): debuisse gravissimam temeritatis mercedem statui,

    Liv. 39, 55, 3; cf.

    also: Thrasea, non quidquid nocens reus pati mereretur, id egregio sub principe statuendum disseruit,

    Tac. A. 14, 48.— Absol.:

    non debere eripi patribus vim statuendi (sc. poenas),

    Tac. A. 3, 70.—
    (β).
    With indef. obj., generally with in and acc.: aliquid gravius in aliquem, to proceed severely against:

    obsecrare coepit, ne quid gravius in fratrem statueret,

    Caes. B. G. 1, 20:

    fac aliquid gravius in Hejum statuisse Mamertinos,

    Cic. Verr. 2, 4, 9, § 19:

    res monet cavere ab illis magis quam quid in illos statuamus consultare,

    Sall. C. 52, 3:

    qui cum triste aliquid statuit, fit tristis et ipse,

    Ov. P. 2, 2, 119:

    si quid ob eam rem de se crudelius statuerent,

    Just. 2, 15, 10.—
    (γ).
    With a word expressing the kind of punishment (post-Aug.):

    in Pompeiam Sabinam exilium statuitur,

    Tac. A. 6, 24 (18).—
    (δ).
    De capite, to pass sentence of death:

    legem illam praeclaram quae de capite civis Romani nisi comitiis centuriatis statui vetaret,

    Cic. Rep. 2, 36, 61.—
    E.
    Referring to one's own acts, to resolve, determine, purpose, to propose, with inf. (first in Cic.;

    freq. and class.): statuit ab initio et in eo perseveravit, jus publicano non dicere,

    Cic. Prov. Cons. 5, 10:

    P. Clodius cum statuisset omni scelere in praetura vexare rem publicam,

    id. Mil. 9, 24:

    statuerat excusare,

    to decline the office, id. Lig. 7, 21:

    cum statuissem scribere ad te aliquid,

    id. Off. 1, 2, 4:

    quod iste certe statuerat et deliberaverat non adesse,

    id. Verr. 2, 1, 1, § 1:

    se statuisse animum advertere in omnes nauarchos,

    id. ib. 2, 5, 40, §

    105: nam statueram in perpetuum tacere,

    id. Fam. 4, 4, 4:

    statueram... nihil de illo dicere,

    id. Fragm. Clod. 1, 1:

    statueram recta Appia Romam (i. e. venire),

    id. Att. 16, 10, 1:

    Pompeius statuerat bello decertare,

    Caes. B. C. 3, 86: si cedere hinc statuisset, Liv. 44, 39, 7:

    triumphare mense Januario statuerat,

    id. 39, 15:

    immemor sim propositi quo statui non ultra attingere externa nisi qua Romanis cohaererent rebus,

    id. 39, 48:

    rex quamquam dissimulare statuerat,

    id. 42, 21:

    opperiri ibi hostium adventum statuit,

    id. 42, 54, 9:

    ut statuisse non pugnare consules cognitum est,

    id. 2, 45, 9:

    exaugurare fana statuit,

    id. 1, 55, 2:

    Delphos mittere statuit,

    id. 1, 56, 5:

    eos deducere in agros statuerunt,

    id. 40, 38, 2:

    tradere se, ait, moenia statuisse,

    id. 8, 25, 10:

    Samnitium exercitus certamine ultimo fortunam experiri statuit,

    id. 7, 37, 4:

    statuit sic adfectos hosti non obicere,

    id. 44, 36, 2:

    sub idem tempus statuit senatus Carthaginem excidere,

    Vell. 1, 12, 2:

    statui pauca disserere,

    Tac. H. 4, 73:

    amoliri juvenem specie honoris statuit,

    id. A. 2, 42:

    statuerat urbem novam condere,

    Curt. 4, 8, 1:

    statuerat parcere urbi conditae a Cyro,

    id. 7, 6, 20:

    rex statuerat inde abire,

    id. 7, 11, 4:

    Alexander statuerat ex Syria petere Africam,

    id. 10, 1, 17; 10, 5, 24; 5, 27 (9), 13; so,

    statutum habere cum animo ac deliberatum,

    to have firmly and deliberately resolved, Cic. Verr. 2, 3, 41, § 95.—With sic:

    caedis initium fecisset a me, sic enim statuerat,

    id. Phil. 3, 7, 29.—
    F.
    To judge, declare as a judgment, be of opinion, hold (especially of legal opinions), think, consider (always implying the establishment of a principle, or a decided conviction; cf.: existimo, puto, etc.).
    1.
    With acc. and inf.
    a.
    In gen.:

    senatus consulta falsa delata ab eo judicavimus... leges statuimus per vim et contra auspicia latas,

    Cic. Phil. 12, 5, 12:

    statuit senatus hoc ne illi quidem esse licitum cui concesserat omnia,

    id. Verr. 2, 3, 35, § 81:

    quin is tamen (judex) statuat fieri non posse ut de isto non severissime judicetur,

    id. ib. 2, 3, 62, §

    144: hujusce rei vos (recuperatores) statuetis nullam esse actionem qui obstiterit armatis hominibus?

    id. Caecin. 13, 39, ut quisquam juris numeretur peritus, qui id statuit esse jus quod non oporteat judicari, who holds that to be the law, id. ib. 24, 68:

    is (Pompeius) se in publico statuit esse non posse,

    id. Pis. 13, 29:

    tu unquam tantam plagam tacitus accipere potuisses, nisi hoc ita statuisses, quidquid dixisses te deterius esse facturum?

    id. Verr. 2, 3, 58, § 133:

    si causa cum causa contenderet, nos nostram perfacile cuivis probaturos statuebamus,

    we were sure, id. Quint. 30, 92:

    non statuit sibi quidquam licere quod non patrem suum facere vidisset,

    id. Verr. 2, 3, 90, § 211:

    hi sibi nullam societatem communis utilitatis causa statuunt esse cum civibus,

    assume, id. Off. 3, 6, 28:

    cum igitur statuisset opus esse ad eam rem constituendam pecunia,

    had become convinced, id. ib. 2, 23, 82:

    quo cive neminem ego statuo in hac re publica esse fortiorem,

    id. Planc. 21, 51:

    quam quidem laudem sapientiae statuo esse maximam,

    id. Fam. 5, 13, 1:

    hoc anno statuit temporis esse satis,

    Ov. F. 1, 34:

    nolim statuas me mente maligna id facere,

    Cat. 67, 37.— So with sic:

    velim sic statuas tuas mihi litteras longissimas quasque gratissimas fore,

    Cic. Fam. 7, 33 fin.:

    ego sic statuo a me in hac causa pietatis potius quam defensionis partes esse susceptas,

    I hold, lay down as the principle of my defence, id. Sest. 2, 3:

    quod sic statuit omnino consularem legem nullam putare,

    id. ib. 64, 135:

    sic statuo et judico, neminem tot et tanta habuisse ornamenta dicendi,

    id. Or. 2, 28, 122. —Hence, statui, I have judged, i. e. I know, and statueram, I had judged, i. e. I knew:

    ut ego qui in te satis consilii statuerim esse, mallem Peducaeum tibi consilium dare quam me, ironically,

    Cic. Att. 1, 5, 4:

    qui saepe audissent, nihil esse pulchrius quam Syracusarum moenia, statuerant se, si ea Verre praetore non vidissent, numquam esse visuros,

    id. Verr. 2, 5, 36, § 95.—With neutr. pron.:

    si dicam non recte aliquid statuere eos qui consulantur,

    that they hold an erroneous opinion, Cic. Caecin. 24, 68; cf.:

    quis hoc statuit umquam, aut cui concedi potest, ut eum jure potuerit occidere a quo, etc.,

    id. Tull. 24, 56; Quint. 5, 13, 21.—
    b.
    Particularly of a conclusion drawn from circumstances, to judge, infer, conclude; declare (as an inference):

    cum tuto senatum haberi non posse judicavistis, tum statuiistis, etiam intra muros Antonii scelus versari,

    Cic. Phil. 3, 5, 13: quod si aliter statuetis, videte ne hoc vos statuatis, qui vivus decesserit, ei vim non esse factam, id. Caecin. 16, 46:

    quid? si tu ipse statuisti, bona P. Quinctii ex edicto possessa non esse?

    id. Quint. 24, 76:

    ergo ad fidem bonam statuit pertinere notum esse emptori vitium quod nosset venditor,

    id. Off. 3, 16, 67:

    Juppiter esse pium statuit quodcumque juvaret,

    Ov. H. 4, 133.—With neutr. pron.:

    hoc (i. e. litteris Gabinii credendum non esse) statuit senatus cum frequens supplicationem Gabinio denegavit,

    Cic. Prov. Cons. 6, 14:

    quod si tum statuit opus esse, quid cum ille decessisset, Flacco existimatis statuendum et faciendum fuisse?

    id. Fl. 12, 29; cf. id. Caecin. 16, 46, supra; so,

    hoc si ita statuetis,

    id. ib. 16, 47.—
    c.
    Esp. with gerund.-clause.
    (α).
    To hold, judge, think, consider, acknowledge, that something must be done, or should have been done:

    tu cum tuos amicos in provinciam quasi in praedam invitabas... non statuebas tibi de illorum factis rationem esse reddendam?

    did you not consider, did it not strike you? Cic. Verr. 2, 2, 11, § 29: statuit, si hoc crimen extenuari vellet, nauarchos omnes vita esse privandos, he thought it necessary to deprive, etc., id. ib. 2, 5, 40, §

    103: ut statuas mihi non modo non cedendum, sed etiam tuo auxilio utendum fuisse,

    id. Fam. 5, 2, 10:

    statuebam sic, boni nihil ab illis nugis expectandum,

    id. Sest. 10, 24:

    Antigonus statuit aliquid sibi consilii novi esse capiendum,

    Nep. Eum. 8, 4. —So with opus fuisse:

    ut hoc statuatis oratione longa nihil opus fuisse,

    acknowledge, Cic. Verr. 1, 18, 56: causam sibi dicendam esse statuerat jam ante quam hoc usu venit, knew (cf. a. supra), id. ib. 2, 5, 39, § 101. —
    (β).
    To think that one must do something, to resolve, propose, usu. with dat. pers.:

    manendum mihi statuebam quasi in vigilia quadam consulari ac senatoria,

    Cic. Phil. 1, 1, 1: quae vobis fit injuria si statuimus, vestro nobis judicio standum esse, if we conclude, purpose, to abide, etc., id. Fl. 27, 65:

    ut ea quae statuisses tibi in senatu dicenda, reticeres,

    id. Fam. 5, 2, 1:

    statuit tamen nihil sibi in tantis injuriis gravius faciendum,

    id. Clu. 6, 16:

    Caesar statuit exspectandam classem,

    Caes. B. G. 3, 14:

    non expectandum sibi statuit dum, etc.,

    id. ib. 1, 11:

    quod eo tempore statuerat non esse faciendum,

    id. B. C. 3, 44:

    statuit sibi nihil agitandum,

    Sall. J. 39, 5:

    Metellus statuit alio more bellum gerendum,

    id. ib. 54, 5:

    Laco statuit accuratius sibi agendum cum Pharnabazo,

    Nep. Alcib. 10, 2:

    sororis filios tollendos statuit,

    Just. 38, 1.—
    2.
    With ut:

    si, ut Manilius statuebat, sic est judicatum (= ut judicandum esse statuebat),

    Cic. Caecin. 24, 69:

    ut veteres statuerunt poetae (ut = quod ita esse),

    id. Arat. 267 (33): quae majora auribus accepta sunt quam oculis noscuntur, ut statuit, as he thought, i. e. that those things were greater, etc., Liv. 45, 27:

    cum esset, ut ego mihi statuo, talis qualem te esse video,

    Cic. Mur. 14, 32.—
    3.
    With two acc. (= duco, existimo):

    omnes qui libere de re publica sensimus, statuit ille quidem non inimicos, sed hostes,

    regarded not as adversaries, but as foes, Cic. Phil. 11, 1, 3:

    Anaximenes aera deum statuit,

    id. N. D. 10, 26:

    voluptatem summum bonum statuens,

    id. Off. 1, 2, 5:

    video Lentulum cujus ego parentem deum ac patronum statuo fortunae ac nominis mei,

    id. Sest. 69, 144:

    si rectum statuerimus concedere amicis quidquid velint,

    id. Lael. 11, 38:

    Hieronymus summum bonum statuit non dolere,

    id. Fin. 2, 6, 19:

    noster vero Plato Titanum e genere statuit eos qui... adversentur magistratibus,

    id. Leg. 3, 2, 5:

    decretum postulat, quo justae inter patruos fratrumque filias nuptiae statuerentur,

    Tac. A. 12, 7:

    optimum in praesentia statuit reponere odium,

    id. Agr. 39.— P. a.: stătūtus, a, um, i. e. baculo, propped, leaning on a stick (dub. v. I. C. supra):

    vidistis senem... statutum, ventriosum?

    Plaut. Rud. 2, 2, 11.—Hence, subst.: stătūtum, i, n., a law, decision, determination, statute (late Lat.):

    Dei,

    Lact. 2, 16, 14:

    Parcarum leges ac statuta,

    id. 1, 11, 14:

    statuta Dei et placita,

    id. 7, 25, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > statuo

  • 8 committo

    com-mitto ( con-m-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    Of two or more objects, to bring, join, combine into one whole; to join or put together, to connect, unite.
    A.
    In gen. (rare; not in Cic.), constr. inter se, cum aliquā re, alicui, with in and acc., and with acc. only.
    (α).
    Inter se:

    res in ordinem digestae atque inter se commissae,

    Quint. 7, prooem. §

    1: per nondum commissa inter se munimenta urbem intravit,

    Liv. 38, 4, 8; cf. thus with inter se:

    oras vulneris suturis,

    Cels. 7, 19:

    duo verba,

    Quint. 9, 4, 33:

    easdem litteras,

    id. ib.:

    duo comparativa,

    id. 9, 3, 19.—
    (β).
    With cum:

    costae committuntur cum osse pectoris,

    Cels. 8, 1.—
    (γ).
    With dat.:

    viam a Placentiā ut Flaminiae committeret,

    Liv. 39, 2, 10:

    quā naris fronti committitur,

    is joined to, Ov. M. 12, 315:

    quā vir equo commissus erat,

    id. ib. 12, 478 (of a Centaur); cf.

    of Scylla: delphinum caudas utero commissa luporum,

    Verg. A. 3, 428:

    commissa dextera dextrae,

    Ov. H. 2, 31:

    medulla spinae commissa cerebro,

    Cels. 8, 1:

    moles, quae urbem continenti committeret,

    Curt. 4, 2, 16; Flor. 1, 4, 2 Duker.—
    (δ).
    With in and acc.:

    commissa in unum crura,

    Ov. M. 4, 580:

    committuntur suturae in unguem,

    Cels. 8, 1.—
    (ε).
    With acc. only: barbaricam pestem navibus obtulit, commissam infabre, Pac. ap. Non. p. 40, 31 (Trag. Rel. v. 271 Rib.):

    commissis operibus,

    Liv. 38, 7, 10:

    fidibusque mei commissa mariti moenia,

    Ov. M. 6, 178:

    (terra) maria committeret,

    Curt. 3, 1, 13; 7, 7, 14:

    noctes duas,

    Ov. Am. 1, 13, 46; cf.: nocte commissā. Sen. Herc. Oet. 1698:

    commissa corpore toto,

    Ov. M. 4, 369; Lucil. ap. Non. p. 248, 25: cervix committitur primo [p. 380] artu, Val. Fl. 4, 310:

    domus plumbo commissa,

    patched, Juv. 14, 310.—
    B.
    In partic., to set or bring men or animals together in a contest or fight, as competitors, etc., to set together, set on (freq. in Suet.;

    elsewhere rare): pugiles Latinos cum Graecis,

    Suet. Aug. 45:

    quingenis peditibus, elephantis vicenis, tricenis equitibus hinc et inde commissis,

    id. Caes. 39; id. Claud. 34:

    camelorum quadrigas,

    id. Ner. 11; Luc. 1, 97:

    victores committe,

    Mart. 8, 43, 3; cf. id. Spect. 28, 1:

    licet Aenean Rutulumque ferocem Committas,

    i.e. you describe their contest in your poem, you bring them in contact with each other, Juv. 1, 162:

    eunucho Bromium committere noli,

    id. 6, 378:

    inter se omnes,

    Suet. Calig. 56:

    aequales inter se,

    id. Gram. 17.—
    b.
    Trop., to bring together for comparison, to compare, put together, match:

    committit vates et comparat, inde Maronem, Atque aliā parte in trutinā suspendit Homerum,

    Juv. 6, 436; cf. Prop. 2, 3, 21; Mart. 7, 24, 1.—
    2.
    Transf., of a battle, war: proelium, certamen, bellum, etc.
    a.
    To arrange a battle or contest, to enter upon, engage in, begin, join, commence, Cic. Div. 1, 35, 77:

    proelii committendi signum dare,

    Caes. B. G. 2, 21:

    cum proelium commissum audissent,

    id. ib. 7, 62:

    commisso ab equitibus proelio,

    id. B. C. 1, 40:

    in aciem exercitum eduxit proeliumque commisit,

    Nep. Eum. 3 fin.; id. Hann. 11, 3; id. Milt. 6, 3; Just. 2, 12, 7; 15, 4, 22; 22, 6, 6:

    postquam eo ventum est, ut a ferentariis proelium committi posset,

    Sall. C. 60, 2:

    commisso proelio, diutius nostrorum militum impetum hostes ferre non potuerunt,

    Caes. B. G. 4, 35; id. B. C. 1, 13; 2, 6 Kraner ad loc.:

    Caesar cohortatus suos proelium commisit,

    id. ib. 1, 25:

    utrum proelium committi ex usu esset, necne,

    id. ib. 1, 50; 1, 52; 2, 19; Nep. Milt. 5, 3:

    pridie quam Siciliensem pugnam classe committeret,

    Suet. Aug. 96:

    avidus committere pugnam,

    Sil. 8, 619:

    pugnas,

    Stat. Th. 6, 143:

    rixae committendae causā,

    Liv. 5, 25, 2:

    cum vates monere eum (regem) coepit, ne committeret, aut certe differret obsidionem,

    Curt. 9, 4, 27.—Of a drinking contest for a wager:

    a summo septenis cyathis committe hos ludos,

    Plaut. Pers. 5, 1, 19:

    nondum commisso spectaculo,

    Liv. 2, 36, 1:

    musicum agona,

    Suet. Ner. 23:

    aciem,

    Flor. 4, 2, 46:

    commissum (bellum) ac profligatum conficere,

    Liv. 21, 40, 11; 8, 25, 5; 31, 28, 1 al.; cf.:

    si quis trium temporum momenta consideret, primo commissum bellum, profligatum secundo, tertio vero confectum est,

    Flor. 2, 15, 2:

    committere Martem,

    Sil. 13, 155:

    quo die ludi committebantur,

    Cic. Q. Fr. 3, 4, 6:

    ludos dedicationis,

    Suet. Claud. 21:

    ludos,

    Verg. A. 5, 113.—
    b.
    In gen., to maintain a contest, etc., to fight a battle, to hold, celebrate games, etc. (rare):

    illam pugnam navalem... mediocri certamine commissam arbitraris?

    Cic. Mur. 15, 33:

    levia inde proelia per quatriduum commissa,

    Liv. 34, 37, 7:

    commisso modico certamine,

    id. 23, 44, 5.—
    (β).
    Absol. (post-Aug. and rare):

    contra quem Sulla iterum commisit,

    Eutr. 5, 6; 9, 24; Dig. 9, 1, 1:

    priusquam committeretur,

    before the contest began, Suet. Vesp. 5.—
    3.
    In gen.: committere aliquid, to begin any course of action, to undertake, carry on, hold (rare):

    tribuni sanguine commissa proscriptio,

    Vell. 2, 64 fin.:

    judicium inter sicarios committitur,

    Cic. Rosc. Am. 5, 11. —In part. perf.:

    egregie ad ultimum in audacter commisso perseveravit,

    Liv. 44, 4, 11; cf. id. ib. § 8; 44, 6, 14.—
    4.
    In partic., to practise or perpetrate wrong, do injustice; to commit a crime (very freq. and class.).
    (α).
    With acc.:

    ut neque timeant, qui nihil commiserint, et poenam semper ante oculos versari putent, qui peccaverint,

    Cic. Mil. 23, 61; cf. Quint. 7, 2, 30:

    commississe cavet quod mox mutare laboret,

    Hor. A. P. 168:

    ego etiam quae tu sine Verre commisisti, Verri crimini daturus sum,

    Cic. Div. in Caecil. 11, 35:

    quantum flagitii,

    id. Brut. 61, 219:

    tantum facinus,

    id. Rosc. Am. 23, 65:

    virilis audaciae facinora,

    Sall. C. 25, 1:

    majus delictum,

    Caes. B. G. 7, 4:

    nil nefandum,

    Ov. M. 9, 626:

    nefarias res,

    Cic. Phil. 6, 1, 2:

    scelus,

    id. Sull. 2, 6; Dig. 48, 9, 7:

    adulterium,

    Quint. 7, 2, 11; 7, 3, 1:

    incestum cum filio,

    id. 5, 10, 19:

    parricidium,

    id. 7, 2, 2:

    caedem,

    id. 7, 4, 43; 10, 1, 12; 5, 12, 3:

    sacrilegium,

    id. 7, 2, 18:

    fraudem,

    Hor. C. 1, 28, 31.— Aliquid adversus, in, erga:

    committere multa et in deos et in homines impie nefarieque,

    Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6; cf.:

    in te,

    Verg. A. 1, 231:

    aliquid adversus populum Romanum,

    Liv. 42, 38, 3:

    aliquid erga te,

    Cic. Att. 3, 20, 3.—
    (β).
    Committere contra legem, in legem, lege, to offend, sin, commit an offence:

    quasi committeret contra legem,

    Cic. Brut. 12, 48:

    in legem Juliam de adulteriis,

    Dig. 48, 5, 39; 48, 10, 13:

    adversus testamentum,

    ib. 34, 3, 8, § 2:

    ne lege censoriā committant,

    Varr. R. R. 2, 1, 16:

    lege de sicariis,

    Quint. 7, 1, 9. —
    (γ).
    Absol.:

    hoc si in posterum edixisses, minus esset nefarium... nemo enim committeret,

    Cic. Verr. 2, 1, 43, § 110.—
    (δ).
    With ut, to be guilty or be in fault, so that, to give occasion or cause, that, to act so as that:

    id me commissurum ut patiar fieri,

    Plaut. Trin. 3, 2, 78:

    non committet hodie iterum ut vapulet,

    Ter. Ad. 2, 1, 5:

    ego nolo quemquam civem committere, ut morte multandus sit: tu, etiam si commiserit, conservandum putas,

    Cic. Phil. 8, 5, 15:

    committere ut accusator nominere,

    id. Off. 2, 14, 50; so Liv. 25, 6, 17:

    non committam, ut tibi ipse insanire videar,

    Cic. Fam. 5, 5, 3; 3, 7, 3; id. Att. 1, 6, 1; 1, 20, 3; id. de Or. 2, 57, 233; id. Off. 3, 2, 6; Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 1, Quint. 1, 10, 30; 5, 13, 27; Cic. Leg. 1, 13, 37.—More rare in a like sense,
    (ε).
    With cur or quare:

    Caedicius negare se commissurum, cur sibi quisquam imperium finiret,

    Liv. 5, 46, 6:

    neque commissum a se, quare timeret,

    Caes. B. G. 1, 14.—
    (ζ).
    With inf.:

    non committunt scamna facere,

    Col. 2, 4, 3:

    infelix committit saepe repelli,

    Ov. M. 9, 632.—
    b.
    Poenam, multam, etc., jurid. t. t., to bring punishment upon one ' s self by an error or fault, to incur, make one ' s self liable to it:

    poenam,

    Cic. Verr. 2, 3, 12, § 30; cf. Quint. 7, 4, 20; and:

    committere in poenam edicti,

    Dig. 2, 2, 4:

    ut illam multam non commiserit,

    Cic. Clu. 37, 103; Dig. 35, 1, 6 pr.—
    (β).
    Committi, with a definite object, to be forfeited or confiscated, as a penalty:

    hereditas Veneri Erycinae commissa,

    Cic. Verr. 2, 1, 10, § 27; 2, 2, 14, § 36; so,

    commissae hypothecae,

    id. Fam. 13, 56, 2:

    commissa tibi fiducia,

    id. Fl. 21, 51:

    merces,

    Dig. 39, 4, 11, § 2:

    mancipium,

    ib. 39, 14, 6:

    praedia in publicum,

    ib. 3, 5, 12:

    hanc devotionem capitis esse commissam,

    incurred, Cic. Dom. 57, 145.—
    c.
    Also (mostly in jurid. Lat.) of laws, judicial regulations, promises, etc., that become binding in consequence of the fulfilment of a condition as the commission of a crime, etc.:

    in civitatem obligatam sponsione commissa iratis omnibus diis,

    a promise the condition of which has been fulfilled, Liv. 9, 11, 10 Weissenb. ad loc.; cf.:

    hanc ego devotionem capitis mei... convictam esse et commissam putabo,

    Cic. Dom. 57, 145:

    si alius committat edictum,

    transgresses, incurs its penalty, makes himself liable to, Dig. 37, 4, 3, § 11; cf.:

    commisso edicto ab alio filio, ib. lex 8, § 4: commisso per alium edicto, ib. lex 10, § 1 al.: statim atque commissa lex est,

    ib. 18, 3, 4, § 2:

    committetur stipulatio,

    ib. 24, 3, 56.
    II.
    To place a thing somewhere for preservation, protection, care, etc.; to give, intrust, commit to, to give up or resign to, to trust (syn.: commendo, trado, credo; very freq. and class.); constr. with aliquid ( aliquem) alicui, in aliquid, or absol.
    (α).
    Aliquid ( aliquem, se) alicui:

    honor non solum datus sed etiam creditus ac commissus,

    Cic. Verr. 2, 5, 14, § 35:

    nec illi (Catoni) committendum illud negotium, sed inponendum putaverunt,

    id. Sest. 28, 60:

    qui capita vestra non dubitatis credere, cui calceandos nemo commisit pedes?

    Phaedr. 1, 14, 16:

    ego me tuae commendo et committo fidei,

    Ter. Eun. 5, 2, 47 (cf. id. And. 1, 5, 61):

    ne quid committam tibi,

    Plaut. Most. 3, 3, 21; Ter. Hec. 2, 1, 15; id. And. 3, 5, 3; cf.:

    his salutem nostram, his fortunas, his liberos rectissime committi arbitramur,

    Cic. Off. 2, 9, 33; id. Att. 1, 13, 1; cf. id. ib. §

    4: tibi rem magnam,

    id. Fam. 13, 5, 1; id. Mil. 25, 68:

    quia commissi sunt eis magistratus,

    id. Planc. 25, 61:

    summum imperium potestatemque omnium rerum alicui,

    Nep. Lys. 1 fin.:

    domino rem omnem,

    Hor. S. 2, 7, 67:

    caput tonsori,

    id. A. P. 301:

    ratem pelago,

    id. C. 1, 3, 11:

    sulcis semina (corresp. with spem credere terrae),

    Verg. G. 1, 223; cf.:

    committere semen sitienti solo,

    Col. 2, 8, 4:

    ulcus frigori,

    Cels. 6, 18, n. 2:

    aliquid litteris,

    Cic. Att. 4, 1, 8; so,

    verba tabellis,

    Ov. M. 9, 587:

    vivunt commissi calores Aeoliae fidibus puellae,

    Hor. C. 4, 9, 11 al.:

    committere se populo, senatui, publicis praesidiis et armis (corresp. with se tradere),

    Cic. Mil. 23, 61; so,

    se urbi,

    id. Att. 15, 11, 1:

    se theatro populoque Romano,

    id. Sest. 54, 116:

    se proelio,

    Liv. 4, 59, 2:

    se pugnae,

    id. 5, 32, 4:

    se publico,

    to venture into the streets, Suet. Ner. 26:

    se neque navigationi, neque viae,

    Cic. Fam. 16, 8, 1; cf. id. Phil. 12, 10, 25; id. Imp. Pomp. 11, 31:

    se timidius fortunae,

    id. Att. 9, 6, 4:

    civilibus fluctibus,

    Nep. Att. 6, 1 al. —Prov.: ovem lupo (Gr. kataleipein oïn en lukoisi), Ter. Eun. 5, 1, 16.—
    (β).
    Aliquid ( aliquem, se) in aliquid (so esp. freq. in Liv.):

    aliquid in alicujus fidem committere,

    Ter. Hec. 1, 2, 34; cf. Liv. 30, 14, 4:

    se in id conclave,

    Cic. Rosc. Am. 23, 64:

    se in conspectum populi Romani,

    id. Verr. 2, 4, 11, § 26; cf. Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12, C, 2:

    se in senatum,

    Cic. Q. Fr. 3, 2, 2; id. Ac. 2, 21, 68:

    summae fuisse dementiae dubiā spe impulsum certum in periculum se committere,

    id. Inv. 2, 8, 27:

    rem in casum ancipitis eventus,

    Liv. 4, 27, 6; cf.:

    duos filios in aleam ejus casus,

    id. 40, 21, 6:

    rem in aciem,

    id. 3, 2, 12; cf.:

    se in aciem,

    id. 7, 26, 11; 23, 11, 10;

    rempublicam in discrimen,

    id. 8, 32, 4; cf.:

    rerum summam in discrimen,

    id. 33, 7, 10. —
    (γ).
    Simply alicui, or entirely absol.:

    sanan' es, Quae isti committas?

    in trusting to him, Plaut. Curc. 5, 2, 55:

    ei commisi et credidi, Ter, Heaut. 5, 2, 13: haec cum scirem et cogitarem, commisi tamen, judices, Heio,

    Cic. Verr. 2, 4, 7, § 16:

    universo populo neque ipse committit neque illi horum consiliorum auctores committi recte putant posse,

    id. Agr. 2, 8, 20:

    venti, quibus necessario committendum existimabat,

    Caes. B. C. 3, 25:

    sed quoniam non es veritus concredere nobis, accipe commissae munera laetitiae,

    intrusted, Prop. 1, 10, 12:

    instant enim (adversarii) et saepe discrimen omne committunt, quod deesse nobis putant,

    often hazard the most important advantage, Quint. 6, 4, 17:

    cum senatus ei commiserit, ut videret, ne quid res publica detrimenti caperet,

    Cic. Mil. 26, 70.—With de:

    iste negat se de existimatione suā cuiquam nisi suis commissurum,

    Cic. Verr. 2, 3, 60, § 137. —Hence, P. a. as subst.: commissum, i, n.
    A.
    (Acc. to I. 3.) An undertaking, enterprise:

    nec aliud restabat quam audacter commissum corrigere,

    Liv. 44, 4, 8:

    supererat nihil aliud in temere commisso, quam, etc.,

    id. 44, 6, 14.—
    B.
    (Acc. to I. 4.) A transgression, offence, fault, crime:

    sacrum,

    Cic. Leg. 2, 9, 22:

    nisi aut quid commissi aut est causa jurgi,

    Plaut. Men. 5, 2, 21:

    ecquod hujus factum aut commissum non dicam audacius, sed quod, etc.,

    Cic. Sull. 26, 72; cf.

    turpe,

    Hor. C. 3, 27, 39:

    commissi praemia,

    Ov. F. 4, 590.—In plur.:

    post mihi non simili poenā commissa luetis,

    offences, Verg. A. 1, 136; so,

    fateri,

    Stat. S. 5, 5, 5:

    improba,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 304.—
    2.
    Jurid. Lat., an incurring of fines, a confiscation or confiscated property, Suet. Calig. 41:

    in commissum cadere,

    Dig. 39, 4, 16:

    causa commissi,

    ib. 39, 4, 16 al.; 19, 2, 61 fin.:

    aliquid pro commisso tenetur,

    Quint. Decl. 341.—
    C.
    (Acc. to II.) That which is intrusted, a secret, trust:

    enuntiare commissa,

    Cic. Tusc. 2, 13, 31:

    commissa celare,

    Nep. Epam. 3, 2; cf. Juv. 9, 93:

    commissa tacere,

    Hor. S. 1, 4, 84:

    prodere,

    id. ib. 1, 3, 95:

    retinent commissa fideliter aures,

    id. Ep. 1, 18, 70:

    commissum teges (corresp. with arcanum scrutaberis),

    id. ib. 1, 18, 38; cf. id. A. P. 200.

    Lewis & Short latin dictionary > committo

  • 9 conmitto

    com-mitto ( con-m-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    Of two or more objects, to bring, join, combine into one whole; to join or put together, to connect, unite.
    A.
    In gen. (rare; not in Cic.), constr. inter se, cum aliquā re, alicui, with in and acc., and with acc. only.
    (α).
    Inter se:

    res in ordinem digestae atque inter se commissae,

    Quint. 7, prooem. §

    1: per nondum commissa inter se munimenta urbem intravit,

    Liv. 38, 4, 8; cf. thus with inter se:

    oras vulneris suturis,

    Cels. 7, 19:

    duo verba,

    Quint. 9, 4, 33:

    easdem litteras,

    id. ib.:

    duo comparativa,

    id. 9, 3, 19.—
    (β).
    With cum:

    costae committuntur cum osse pectoris,

    Cels. 8, 1.—
    (γ).
    With dat.:

    viam a Placentiā ut Flaminiae committeret,

    Liv. 39, 2, 10:

    quā naris fronti committitur,

    is joined to, Ov. M. 12, 315:

    quā vir equo commissus erat,

    id. ib. 12, 478 (of a Centaur); cf.

    of Scylla: delphinum caudas utero commissa luporum,

    Verg. A. 3, 428:

    commissa dextera dextrae,

    Ov. H. 2, 31:

    medulla spinae commissa cerebro,

    Cels. 8, 1:

    moles, quae urbem continenti committeret,

    Curt. 4, 2, 16; Flor. 1, 4, 2 Duker.—
    (δ).
    With in and acc.:

    commissa in unum crura,

    Ov. M. 4, 580:

    committuntur suturae in unguem,

    Cels. 8, 1.—
    (ε).
    With acc. only: barbaricam pestem navibus obtulit, commissam infabre, Pac. ap. Non. p. 40, 31 (Trag. Rel. v. 271 Rib.):

    commissis operibus,

    Liv. 38, 7, 10:

    fidibusque mei commissa mariti moenia,

    Ov. M. 6, 178:

    (terra) maria committeret,

    Curt. 3, 1, 13; 7, 7, 14:

    noctes duas,

    Ov. Am. 1, 13, 46; cf.: nocte commissā. Sen. Herc. Oet. 1698:

    commissa corpore toto,

    Ov. M. 4, 369; Lucil. ap. Non. p. 248, 25: cervix committitur primo [p. 380] artu, Val. Fl. 4, 310:

    domus plumbo commissa,

    patched, Juv. 14, 310.—
    B.
    In partic., to set or bring men or animals together in a contest or fight, as competitors, etc., to set together, set on (freq. in Suet.;

    elsewhere rare): pugiles Latinos cum Graecis,

    Suet. Aug. 45:

    quingenis peditibus, elephantis vicenis, tricenis equitibus hinc et inde commissis,

    id. Caes. 39; id. Claud. 34:

    camelorum quadrigas,

    id. Ner. 11; Luc. 1, 97:

    victores committe,

    Mart. 8, 43, 3; cf. id. Spect. 28, 1:

    licet Aenean Rutulumque ferocem Committas,

    i.e. you describe their contest in your poem, you bring them in contact with each other, Juv. 1, 162:

    eunucho Bromium committere noli,

    id. 6, 378:

    inter se omnes,

    Suet. Calig. 56:

    aequales inter se,

    id. Gram. 17.—
    b.
    Trop., to bring together for comparison, to compare, put together, match:

    committit vates et comparat, inde Maronem, Atque aliā parte in trutinā suspendit Homerum,

    Juv. 6, 436; cf. Prop. 2, 3, 21; Mart. 7, 24, 1.—
    2.
    Transf., of a battle, war: proelium, certamen, bellum, etc.
    a.
    To arrange a battle or contest, to enter upon, engage in, begin, join, commence, Cic. Div. 1, 35, 77:

    proelii committendi signum dare,

    Caes. B. G. 2, 21:

    cum proelium commissum audissent,

    id. ib. 7, 62:

    commisso ab equitibus proelio,

    id. B. C. 1, 40:

    in aciem exercitum eduxit proeliumque commisit,

    Nep. Eum. 3 fin.; id. Hann. 11, 3; id. Milt. 6, 3; Just. 2, 12, 7; 15, 4, 22; 22, 6, 6:

    postquam eo ventum est, ut a ferentariis proelium committi posset,

    Sall. C. 60, 2:

    commisso proelio, diutius nostrorum militum impetum hostes ferre non potuerunt,

    Caes. B. G. 4, 35; id. B. C. 1, 13; 2, 6 Kraner ad loc.:

    Caesar cohortatus suos proelium commisit,

    id. ib. 1, 25:

    utrum proelium committi ex usu esset, necne,

    id. ib. 1, 50; 1, 52; 2, 19; Nep. Milt. 5, 3:

    pridie quam Siciliensem pugnam classe committeret,

    Suet. Aug. 96:

    avidus committere pugnam,

    Sil. 8, 619:

    pugnas,

    Stat. Th. 6, 143:

    rixae committendae causā,

    Liv. 5, 25, 2:

    cum vates monere eum (regem) coepit, ne committeret, aut certe differret obsidionem,

    Curt. 9, 4, 27.—Of a drinking contest for a wager:

    a summo septenis cyathis committe hos ludos,

    Plaut. Pers. 5, 1, 19:

    nondum commisso spectaculo,

    Liv. 2, 36, 1:

    musicum agona,

    Suet. Ner. 23:

    aciem,

    Flor. 4, 2, 46:

    commissum (bellum) ac profligatum conficere,

    Liv. 21, 40, 11; 8, 25, 5; 31, 28, 1 al.; cf.:

    si quis trium temporum momenta consideret, primo commissum bellum, profligatum secundo, tertio vero confectum est,

    Flor. 2, 15, 2:

    committere Martem,

    Sil. 13, 155:

    quo die ludi committebantur,

    Cic. Q. Fr. 3, 4, 6:

    ludos dedicationis,

    Suet. Claud. 21:

    ludos,

    Verg. A. 5, 113.—
    b.
    In gen., to maintain a contest, etc., to fight a battle, to hold, celebrate games, etc. (rare):

    illam pugnam navalem... mediocri certamine commissam arbitraris?

    Cic. Mur. 15, 33:

    levia inde proelia per quatriduum commissa,

    Liv. 34, 37, 7:

    commisso modico certamine,

    id. 23, 44, 5.—
    (β).
    Absol. (post-Aug. and rare):

    contra quem Sulla iterum commisit,

    Eutr. 5, 6; 9, 24; Dig. 9, 1, 1:

    priusquam committeretur,

    before the contest began, Suet. Vesp. 5.—
    3.
    In gen.: committere aliquid, to begin any course of action, to undertake, carry on, hold (rare):

    tribuni sanguine commissa proscriptio,

    Vell. 2, 64 fin.:

    judicium inter sicarios committitur,

    Cic. Rosc. Am. 5, 11. —In part. perf.:

    egregie ad ultimum in audacter commisso perseveravit,

    Liv. 44, 4, 11; cf. id. ib. § 8; 44, 6, 14.—
    4.
    In partic., to practise or perpetrate wrong, do injustice; to commit a crime (very freq. and class.).
    (α).
    With acc.:

    ut neque timeant, qui nihil commiserint, et poenam semper ante oculos versari putent, qui peccaverint,

    Cic. Mil. 23, 61; cf. Quint. 7, 2, 30:

    commississe cavet quod mox mutare laboret,

    Hor. A. P. 168:

    ego etiam quae tu sine Verre commisisti, Verri crimini daturus sum,

    Cic. Div. in Caecil. 11, 35:

    quantum flagitii,

    id. Brut. 61, 219:

    tantum facinus,

    id. Rosc. Am. 23, 65:

    virilis audaciae facinora,

    Sall. C. 25, 1:

    majus delictum,

    Caes. B. G. 7, 4:

    nil nefandum,

    Ov. M. 9, 626:

    nefarias res,

    Cic. Phil. 6, 1, 2:

    scelus,

    id. Sull. 2, 6; Dig. 48, 9, 7:

    adulterium,

    Quint. 7, 2, 11; 7, 3, 1:

    incestum cum filio,

    id. 5, 10, 19:

    parricidium,

    id. 7, 2, 2:

    caedem,

    id. 7, 4, 43; 10, 1, 12; 5, 12, 3:

    sacrilegium,

    id. 7, 2, 18:

    fraudem,

    Hor. C. 1, 28, 31.— Aliquid adversus, in, erga:

    committere multa et in deos et in homines impie nefarieque,

    Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6; cf.:

    in te,

    Verg. A. 1, 231:

    aliquid adversus populum Romanum,

    Liv. 42, 38, 3:

    aliquid erga te,

    Cic. Att. 3, 20, 3.—
    (β).
    Committere contra legem, in legem, lege, to offend, sin, commit an offence:

    quasi committeret contra legem,

    Cic. Brut. 12, 48:

    in legem Juliam de adulteriis,

    Dig. 48, 5, 39; 48, 10, 13:

    adversus testamentum,

    ib. 34, 3, 8, § 2:

    ne lege censoriā committant,

    Varr. R. R. 2, 1, 16:

    lege de sicariis,

    Quint. 7, 1, 9. —
    (γ).
    Absol.:

    hoc si in posterum edixisses, minus esset nefarium... nemo enim committeret,

    Cic. Verr. 2, 1, 43, § 110.—
    (δ).
    With ut, to be guilty or be in fault, so that, to give occasion or cause, that, to act so as that:

    id me commissurum ut patiar fieri,

    Plaut. Trin. 3, 2, 78:

    non committet hodie iterum ut vapulet,

    Ter. Ad. 2, 1, 5:

    ego nolo quemquam civem committere, ut morte multandus sit: tu, etiam si commiserit, conservandum putas,

    Cic. Phil. 8, 5, 15:

    committere ut accusator nominere,

    id. Off. 2, 14, 50; so Liv. 25, 6, 17:

    non committam, ut tibi ipse insanire videar,

    Cic. Fam. 5, 5, 3; 3, 7, 3; id. Att. 1, 6, 1; 1, 20, 3; id. de Or. 2, 57, 233; id. Off. 3, 2, 6; Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 1, Quint. 1, 10, 30; 5, 13, 27; Cic. Leg. 1, 13, 37.—More rare in a like sense,
    (ε).
    With cur or quare:

    Caedicius negare se commissurum, cur sibi quisquam imperium finiret,

    Liv. 5, 46, 6:

    neque commissum a se, quare timeret,

    Caes. B. G. 1, 14.—
    (ζ).
    With inf.:

    non committunt scamna facere,

    Col. 2, 4, 3:

    infelix committit saepe repelli,

    Ov. M. 9, 632.—
    b.
    Poenam, multam, etc., jurid. t. t., to bring punishment upon one ' s self by an error or fault, to incur, make one ' s self liable to it:

    poenam,

    Cic. Verr. 2, 3, 12, § 30; cf. Quint. 7, 4, 20; and:

    committere in poenam edicti,

    Dig. 2, 2, 4:

    ut illam multam non commiserit,

    Cic. Clu. 37, 103; Dig. 35, 1, 6 pr.—
    (β).
    Committi, with a definite object, to be forfeited or confiscated, as a penalty:

    hereditas Veneri Erycinae commissa,

    Cic. Verr. 2, 1, 10, § 27; 2, 2, 14, § 36; so,

    commissae hypothecae,

    id. Fam. 13, 56, 2:

    commissa tibi fiducia,

    id. Fl. 21, 51:

    merces,

    Dig. 39, 4, 11, § 2:

    mancipium,

    ib. 39, 14, 6:

    praedia in publicum,

    ib. 3, 5, 12:

    hanc devotionem capitis esse commissam,

    incurred, Cic. Dom. 57, 145.—
    c.
    Also (mostly in jurid. Lat.) of laws, judicial regulations, promises, etc., that become binding in consequence of the fulfilment of a condition as the commission of a crime, etc.:

    in civitatem obligatam sponsione commissa iratis omnibus diis,

    a promise the condition of which has been fulfilled, Liv. 9, 11, 10 Weissenb. ad loc.; cf.:

    hanc ego devotionem capitis mei... convictam esse et commissam putabo,

    Cic. Dom. 57, 145:

    si alius committat edictum,

    transgresses, incurs its penalty, makes himself liable to, Dig. 37, 4, 3, § 11; cf.:

    commisso edicto ab alio filio, ib. lex 8, § 4: commisso per alium edicto, ib. lex 10, § 1 al.: statim atque commissa lex est,

    ib. 18, 3, 4, § 2:

    committetur stipulatio,

    ib. 24, 3, 56.
    II.
    To place a thing somewhere for preservation, protection, care, etc.; to give, intrust, commit to, to give up or resign to, to trust (syn.: commendo, trado, credo; very freq. and class.); constr. with aliquid ( aliquem) alicui, in aliquid, or absol.
    (α).
    Aliquid ( aliquem, se) alicui:

    honor non solum datus sed etiam creditus ac commissus,

    Cic. Verr. 2, 5, 14, § 35:

    nec illi (Catoni) committendum illud negotium, sed inponendum putaverunt,

    id. Sest. 28, 60:

    qui capita vestra non dubitatis credere, cui calceandos nemo commisit pedes?

    Phaedr. 1, 14, 16:

    ego me tuae commendo et committo fidei,

    Ter. Eun. 5, 2, 47 (cf. id. And. 1, 5, 61):

    ne quid committam tibi,

    Plaut. Most. 3, 3, 21; Ter. Hec. 2, 1, 15; id. And. 3, 5, 3; cf.:

    his salutem nostram, his fortunas, his liberos rectissime committi arbitramur,

    Cic. Off. 2, 9, 33; id. Att. 1, 13, 1; cf. id. ib. §

    4: tibi rem magnam,

    id. Fam. 13, 5, 1; id. Mil. 25, 68:

    quia commissi sunt eis magistratus,

    id. Planc. 25, 61:

    summum imperium potestatemque omnium rerum alicui,

    Nep. Lys. 1 fin.:

    domino rem omnem,

    Hor. S. 2, 7, 67:

    caput tonsori,

    id. A. P. 301:

    ratem pelago,

    id. C. 1, 3, 11:

    sulcis semina (corresp. with spem credere terrae),

    Verg. G. 1, 223; cf.:

    committere semen sitienti solo,

    Col. 2, 8, 4:

    ulcus frigori,

    Cels. 6, 18, n. 2:

    aliquid litteris,

    Cic. Att. 4, 1, 8; so,

    verba tabellis,

    Ov. M. 9, 587:

    vivunt commissi calores Aeoliae fidibus puellae,

    Hor. C. 4, 9, 11 al.:

    committere se populo, senatui, publicis praesidiis et armis (corresp. with se tradere),

    Cic. Mil. 23, 61; so,

    se urbi,

    id. Att. 15, 11, 1:

    se theatro populoque Romano,

    id. Sest. 54, 116:

    se proelio,

    Liv. 4, 59, 2:

    se pugnae,

    id. 5, 32, 4:

    se publico,

    to venture into the streets, Suet. Ner. 26:

    se neque navigationi, neque viae,

    Cic. Fam. 16, 8, 1; cf. id. Phil. 12, 10, 25; id. Imp. Pomp. 11, 31:

    se timidius fortunae,

    id. Att. 9, 6, 4:

    civilibus fluctibus,

    Nep. Att. 6, 1 al. —Prov.: ovem lupo (Gr. kataleipein oïn en lukoisi), Ter. Eun. 5, 1, 16.—
    (β).
    Aliquid ( aliquem, se) in aliquid (so esp. freq. in Liv.):

    aliquid in alicujus fidem committere,

    Ter. Hec. 1, 2, 34; cf. Liv. 30, 14, 4:

    se in id conclave,

    Cic. Rosc. Am. 23, 64:

    se in conspectum populi Romani,

    id. Verr. 2, 4, 11, § 26; cf. Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12, C, 2:

    se in senatum,

    Cic. Q. Fr. 3, 2, 2; id. Ac. 2, 21, 68:

    summae fuisse dementiae dubiā spe impulsum certum in periculum se committere,

    id. Inv. 2, 8, 27:

    rem in casum ancipitis eventus,

    Liv. 4, 27, 6; cf.:

    duos filios in aleam ejus casus,

    id. 40, 21, 6:

    rem in aciem,

    id. 3, 2, 12; cf.:

    se in aciem,

    id. 7, 26, 11; 23, 11, 10;

    rempublicam in discrimen,

    id. 8, 32, 4; cf.:

    rerum summam in discrimen,

    id. 33, 7, 10. —
    (γ).
    Simply alicui, or entirely absol.:

    sanan' es, Quae isti committas?

    in trusting to him, Plaut. Curc. 5, 2, 55:

    ei commisi et credidi, Ter, Heaut. 5, 2, 13: haec cum scirem et cogitarem, commisi tamen, judices, Heio,

    Cic. Verr. 2, 4, 7, § 16:

    universo populo neque ipse committit neque illi horum consiliorum auctores committi recte putant posse,

    id. Agr. 2, 8, 20:

    venti, quibus necessario committendum existimabat,

    Caes. B. C. 3, 25:

    sed quoniam non es veritus concredere nobis, accipe commissae munera laetitiae,

    intrusted, Prop. 1, 10, 12:

    instant enim (adversarii) et saepe discrimen omne committunt, quod deesse nobis putant,

    often hazard the most important advantage, Quint. 6, 4, 17:

    cum senatus ei commiserit, ut videret, ne quid res publica detrimenti caperet,

    Cic. Mil. 26, 70.—With de:

    iste negat se de existimatione suā cuiquam nisi suis commissurum,

    Cic. Verr. 2, 3, 60, § 137. —Hence, P. a. as subst.: commissum, i, n.
    A.
    (Acc. to I. 3.) An undertaking, enterprise:

    nec aliud restabat quam audacter commissum corrigere,

    Liv. 44, 4, 8:

    supererat nihil aliud in temere commisso, quam, etc.,

    id. 44, 6, 14.—
    B.
    (Acc. to I. 4.) A transgression, offence, fault, crime:

    sacrum,

    Cic. Leg. 2, 9, 22:

    nisi aut quid commissi aut est causa jurgi,

    Plaut. Men. 5, 2, 21:

    ecquod hujus factum aut commissum non dicam audacius, sed quod, etc.,

    Cic. Sull. 26, 72; cf.

    turpe,

    Hor. C. 3, 27, 39:

    commissi praemia,

    Ov. F. 4, 590.—In plur.:

    post mihi non simili poenā commissa luetis,

    offences, Verg. A. 1, 136; so,

    fateri,

    Stat. S. 5, 5, 5:

    improba,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 304.—
    2.
    Jurid. Lat., an incurring of fines, a confiscation or confiscated property, Suet. Calig. 41:

    in commissum cadere,

    Dig. 39, 4, 16:

    causa commissi,

    ib. 39, 4, 16 al.; 19, 2, 61 fin.:

    aliquid pro commisso tenetur,

    Quint. Decl. 341.—
    C.
    (Acc. to II.) That which is intrusted, a secret, trust:

    enuntiare commissa,

    Cic. Tusc. 2, 13, 31:

    commissa celare,

    Nep. Epam. 3, 2; cf. Juv. 9, 93:

    commissa tacere,

    Hor. S. 1, 4, 84:

    prodere,

    id. ib. 1, 3, 95:

    retinent commissa fideliter aures,

    id. Ep. 1, 18, 70:

    commissum teges (corresp. with arcanum scrutaberis),

    id. ib. 1, 18, 38; cf. id. A. P. 200.

    Lewis & Short latin dictionary > conmitto

  • 10 damno

    damno, āvi, ātum, āre (damnum), büßen, büßen lassen, I) v. Richter, 1) eig., als gerichtl. t. t. = einer Buße od. eines Vergehens schuldig sprechen, verdammen, verurteilen (Ggstz. absolvere, liberare, dimittere), m. Acc. der Pers. (der zuw. zu ergänzen ist), pecuarios, Liv.: alcis ministros sociosque, Cic.: ego accusavi, vos damnastis, Domit. Afer b. Quint.: si uno iudice minus damnarent, wenn die Zahl der verurteilenden Richter einen weniger betrüge, Cic.: matronae ad centum septuaginta damnatae sunt, Liv.: oft Partiz. damnatus, zB. servi damnati (Ggstz. domini indemnati), Cic.: damnatus reus, Cic.: cum iam pro damnato mortuoque esset, so gut als verurteilt u. tot war, Cic.: u. Plur. subst., plenus carcer damnatis, Sen. rhet.: damnatos in integrum restituere, Cic.: damnatos relegatosque restituere, Suet. – m. Acc. der Sache = als ungerecht verwerfen, causam suam, Liv.; vgl. causa iudicata atque damnata, Cic.: istius vita, quae damnata est, Cic.: u. Partiz. Fut. Pass. subst., quem non puduisset damnanda committere, Plin. ep. 3, 9, 5. – m. dopp. Acc. der Pers., d. alqm inauditum, Iustin.: alqm inauditum et indefensum, Tac.: im Passiv m. dopp. Nom., alqs absens damnatur, Liv.: ut mihi innocens damnatus esse videatur, Cic. – m. inter u. Akk. der Klasse, damnari inter sicarios (als M.), Cic. – m. pro (statt, als, wie) u. Abl., alqm pro malo ac noxio, Liv.: alqm pro socio, Cic. – m. per u. Akk. (durch jmd. = auf jmds. Betrieb), damnari per arbitrum, Cic., per indicem (einen Angeber), Liv., per senatum, Eutr. – m. Advv. od. adverb. Ausdrücken, zur Ang. wie? inique damnari a suis civibus, Cic.: damnari merito, Sen., iure, Cic., publice, Cic.: d. alqm sine ullo argumento ac sine teste, Cic. – m. ob od. propter u. Akk., damnari nullam aliam ob causam, nisi propter dicendi inscientiam, Cic.: damnari ob provinciam avare habitam, Tac.: damnari ob haec facinora, ob latrocinia, Lact.: damnari propter haec facinora, Liv.: propter eam vim iure damnari, Cic. – m. eo nomine (unter diesem Titel = um deswillen), Milo Clodio interfecto eo nomine erat damnatus, Caes. b. c. 3, 21, 4. – m. quibus de causis (aus welchen Gründen), nunc recordemur invidiā laborantes quibus de causis aut absoluti sint aut damnati, Val. Max. 8, 1 in. – m. folg. Infin., damnatus vivere paci, Sil. 3, 331. – m. folg. Infin. Perf. act., aut dabis aut contra edictum fecisse damnabere, Cic. Verr. 3, 25: pecuniam ex aerario clam egessisse damnati sunt, Liv. 30, 39, 7: damnati terga vertisse, Sil. 10, 655. – m. folg. quod (weil) u. Indikat. od. Konjunktv., Athenienses Socratem damnaverunt, quod novam religionem introducere videbatur, Val. Max. 1, 1. ext. 7: A. Baebius unus est damnatus, quod milites Romanos praebuisset ad ministerium caedis, Liv. 45, 31, 2 (vgl. unten mit Abl. der Strafe aus Liv. 10, 1, 3). – m. folg. cur (weil) u. Konj., damnabantur plerique cur iocati essent, alii cur tacuissent, alii cur pleraque figurate dixissent, Spart. Sev. 14, 13. – m. Abl. der Veranlassung, ob eundem timorem, quo (aus der) damnatus erat Miltiades, Nep.: inutili pudore causam suam d., Liv.: ea causa, quae ipsā opinione hominum tacitā prope convicta atque damnata sit, durch die öffentliche Meinung stillschweigend überführt und gerichtet sei, Cic.: ebenso Asclepiades existimatione damnatus, durch die öffentliche Meinung gerichtet, Cic. – m. Abl. der Beschuldigung, alqm d. falso crimine, Ov.: damnari capitali crimine, zum Tode verurteilt werden, Val. Max.: damnari eo crimine, Cic.: nunc iam summatim exponam, quibus criminibus Oppianicus damnatus sit, Cic.: u. so m. crimine u. Genet. des Verbrechens, d. alqm crimine affectati regni, Val. Max.: damnari crimine regni, Ov., crimine adulterii, Val. Max.: interfectae sororis crimine a Tullo rege damnari, Val. Max. – m. Abl. des Gesetzes, der Rechtsformel, d. Aquiliam adulterii delatam lege Iuliā, Tac.: damnari lege Corneliā (de falsis), Tac.: damnari lege repetundarum, Tac. u. Plin. ep.: damnari suā lege, Cic.: eādem formulā et damnari et absolvi, Val. Max. 8, 2, 2. – m. Abl. des Gerichtes, Spruches, Zeugen usw. damnari iudicio, Cic., hoc iudicio, Nep., publico iudicio, Vell. u. Tac., populi iudicio, Cic.: damnari capitali iudicio, zum Tode verurteilt werden, Val. Max.: damnari iuratorum iudicum sententiis, Cic. (u. so ut damnatus meā sententiā videar, mir selbst mein Urteil gesprochen, mich selbst verurteilt zu haben scheine, Curt.): damnari quattuordecim tribuum suffragiis, Val. Max.: d. reum atris lapillis (Ggstz. liberare niveis lapillis), Ov.: damnari uno teste, Val. Max.: damnari falso testimonio, Phaedr. – m. Abl. der Strafe, wodurch (wozu?) jmd. verurteilt wird, pecunia, quā feneratores ob annonam compressam damnarunt, Liv.: damnari tantā pecuniā, quanta exsolvi non potest, Iustin.: d. alqm summā totius dotis, Val. Max.: ab alqo (auf jmds. Betrieb) suā lege decem milibus (gravis) aeris damnari, Liv.: d. Frusinates tertiā parte agri, quod (weil) etc., Liv. 10, 1, 3: d. alqm exsilio, Sen. u. Tac.: d. alqm capite, zu einer Kapitalstrafe (Verlust der bürgerl. Rechte, Einkerkerung, Verbannung, Tod), Cornif. rhet. u. Cic.: capite aut multatione bonorum aut insulari solitudine damnari, Amm.: d. alqm latā fugā, an einen bestimmten Verbannungsort verweisen, Amm.: alqm morte, Flor. 3, 21, 28. Sen. Herc. Oet. 892. (vgl. no. 2, a, β u. no. 2, d). – mit Genet. des Vergehens, damnari veneficii, Cornif. rhet.: ambitus, peculatus, proditionis, Cic.: damnari maiestatis (wegen Majestätsbeleidigung), Cic. u. Sen. rhet.: damnari furti, Val. Max., furti et pro (als) socio, Cic.: damnari negotiorum gestorum (wegen schlechter Geschäftsführung), Sen.: damnari ambitus Pompeiā lege, Caes.: damnari Sacerdote praetore iniuriarum, Cic.: damnari falsi (wegen Fälschung), Tac., falsi Areo iudicio, Tac. – m. Genet. der Strafe od. Strafleistung, damnari octupli, Cic.: minoris HS triciens praetorium hominem honeste non posse damnari, Cic.: se collaturos quanti damnatus esset, Liv.: d. alqm capitis (s. oben zu d. capite), Caes., Nep. u. Liv.: d. alqm absentem capitalis poenae, Liv. 42, 43, 9: crimine falso damnari mortis, Verg. Aen. 6, 430: damnatus longi Sisyphus Aeolides laboris, Hor. carm. 2, 14, 19 sq. – m. de (wegen) u. Abl. des Vergehens, damnari de vi, Cic., de vi publica, Tac., de vi et maiestatis, Cic.: damnari de pecuniis repetundis, Cic. – m. ex (infolge) u. Abl., damnari ex Sardinia (wegen der in S. verübten Erpressungen), Cic. pro Scaur. § 2: damnari repetundarum ex Macedonia, Vell. 2, 8, 1. – m. in (in bezug auf) u. Akk., Midas partem damnatur in unam, Ov. met. 11, 178. – m. in (bei) u. Abl., magis vero Valerius in Cosconii absolutione damnatus, quam Cosconius in sua causa liberatus est, Val. Max. 8, 1. absol. 8. – mit ad od. in u. Akk. des Straforts oder der Strafleistung oder Strafe od. (selten) m. Dat. der Strafe, d. alqm ad opus, ad bestias, Suet., in opus vel in ludum, in opus publicum vel ad bestias, ICt.: damnari in metallum, Plin. ep.: crimine falsi in metallum, Plin. ep.: damnari ad poenam, Trai. in Plin. ep. u. Lact., in poenam, in supplicia, Lact.: damnari sententiā dei ad aeternam poenam, Lact.: damnari ad mortem, s. Nipp. Tac. ann. 16, 21: lege eādem ad extremum supplicium damnari, Tac. ann. 6, 38 extr.: ad gladium, Hadrian. imp. b. Ulp. dig. 47, 14, 1 pr., gladio, Sulp. Sev. chron. 2, 51, 4: bestiis esse damnatum, Apul. met. 10, 34. – m. Dat. (zum Besten, zum Vorteil, zugunsten) der Pers. (s. Gertz Sen. de ben. 6, 8, 3), illum Calpurnio damnavit, Val. Max. 8, 2, 1: debitori suo creditor saepe damnatur, der Gl. steht dem Sch. gegenüber oft als schuldig da, Sen. de ben. 6, 4, 4: Antonius Flamma damnatur lege repetundarum et exsilio (zur Verbannung) ob saevitiam, Tac. hist. 4, 45. – m. Zahl- Adv. (wie oft?), semel od. bis iniuriarum damnari, Ps. Quint. decl. 331.

    2) übtr. (wobei das Subjekt immer gleichs. als Richter zu denken ist): a) jmd. zu etw. verurteilen, α) etw. gleichs. als Strafe zu leisten, αα) übh., mit Ang. der Leistung im Abl., pro quibus optatis sacro me carmine damno, Prop. 2, 28, 43. – ββ) v. der Gottheit, damnare alqm voti od. (selten) voto, jmd. zur Erfüllung des Gelübdes (durch Gewährung des dabei ausgesprochenen Wunsches) verurteilen = jmdm. seinen Wunsch gewähren, jmd. seinen Wunsch erreichen lassen, ut Baccho Cererique, tibi sic vota quotannis agricolae facient; damnabis tu quoque votis, Verg. ecl. 5, 79 sq.; gew. im Passiv, damnari voti od. (selten) voto, seines Wunsches teilhaftig werden, seinen Wunsch erreichen (s. Drak. Liv. 7, 28, 2), damnarentur ipsi votorum, quae pro iis suscepissent, Liv.: nunc demum se voti damnatum esse, Nep.: voti damnatus, cuius voti damnatus, Liv.: bis eiusdem voti damnata res publica, Liv.: voto damnatus, Sisenn. 4. fr. 100 (b. Non. 277, 12). Hyg. astr. 2, 24. Lact. fab. 10, 8. p. 260 M. – γγ) v. Testator, den Erben testamentl. verpflichten (vgl. Heindorf u. Fritzsche Hor. sat. 2, 3, 86) m. folg. Infin., Hor. sat. 2, 3, 85 sq. u. ICt.: m. folg. ut od. ne u. Konj., ICt. – β) etwas gleichs. als Strafe zu erdulden = zu etw. bestimmen, m. Genet. od. Abl. wozu? neque nos tarditatis natura damnavit, Quint.: d. aeternā lumina nocte, Ov.: omnia mortalium opera mortalitate damnata sunt, Sen.: omne humanum genus, quodque est quodque erit, morte damnatum est, ist zum T. bestimmt, Sen. ep. 71, 15. – b) jmd. wegen einer Sache verdammen = einer Sache bezichtigen, mit Genet. wessen? alqm summae stultitiae, Cic.: se stultitiae, Lucr.: alqm dementiae, Sen. rhet.: alqm rusticitatis, Sen.: nostra tempora huius infelicitatis (dieser unglücklichen Schwäche), Quint. – mit crimine u. Genet., sceleris crimine avos, Ov. – c) etw. verdammen = als tadelnswert, untauglich usw. verwerfen, verwerflich finden, mißbilligen (Ggstz. probare), dah. auch = aufgeben (vgl. Korte Lucan. 4, 270 u. 338), Passiv damnari (Ggstz. probari, placere), α) übh., eine Pers., Senecam (als Schriftsteller), Quint.: nec mihi mens dubia est, quin te tua numina damnent, Ov.: magnopere damnandi sunt, qui etc., Quint.: d. boves nigri coloris ad laborem, zur A. verwerfen (für untauglich erklären), Plin.: facto damnandus in uno, Ov. – eine Sache, aliquos suos libros iam editos (v. Cicero), Quint.: angustias Romanas (= linguae Romanae), Sen.: tabellas, Ov.: fidem medici, die Tr. des A. verw. = dem A. nicht trauen, Curt.: id consilium, Curt.: spem salutis, Curt.: omnia privata officia damnata (verpönt), Iustin. – m. Abl. = gegen, Lycios hastilibus arcus, gegen die Speere verwerfen = das Speerwerfen dem Bogenschießen vorziehen, Sil.: ebenso Eoas iaculo sagittas, Stat. – m. Genet. (wegen), damnandus facti, recht unklug, Sil. 6, 191. – m. Infin., ales damnavit vesci, verschmähte zu usw., Sil. 5, 62. – m. Acc. u. Infin., Plin. u. Sil. – β) Passiv damnari v. Amtsbewerber, Cic. Sest. 79 (im Doppelsinn mit no. I, 1). – d) jmdm. od. einer Sache eine Pers. od. Sache zum Verderben, zur Vernichtung gleichs. zusprechen, anheimgeben, damnatum esse, der Vernichtung anheimgegeben sein, anheimfallen, gew. m. Dat., Stygio caput Orco, Verg.: morti damnatum esse, Lucr.: Teucro damnatum esse Quirino (v. einer Flotte), Prop.: Ilion, mihi castaeque damnatum Minervae, Hor.: m. Acc. resp., et numquam somno damnatus lumina (an den Aug.) serpens, der niemals Schlaf in die Augen kam, Lucan. 9, 363. – ohne Dat., quem damnet (sc. leto) labor, wen die Kriegsarbeit dem Tode zuspräche (= wen der Kampf dem Tode weihe), Verg. Aen. 12, 727.

    II) v. Kläger, jmds. Verurteilung betreiben, -bewirken, -durchsetzen, -zu bewirken od. durchzusetzen suchen (s. Drak. Liv. 7, 16, 9), reum, Val. Max.: Verrem (v. Cicero), Plin. – m. Abl. der Beschuldigung, hoc uno crimine illum, Cic. – m. Abl. des Beschlusses, nec mea decreto damnasti facta senatus, Ov. – m. Genet. der Strafe, d. alqm capitis, Vet. lex b. Ps. Quint. decl. – m. Genet. des Vergehens, C. Verrem repetundarum (v. Cicero), Aur. Vict. – mit ex (infolge, auf Grund) u. Abl. od. mit bl. Abl., illum ex empto vendito (v. Käufer), Varro: alqm lege Iuliā, Tac. – m. apud u. Akk. od. m. sub u. Abl. des Richters, alqm apud recuperatores, Plaut.: sub iudice alqm fraudis, Tac.: crudelis et diri facti crimine sub magno iudice damnari, Val. Max.

    lateinisch-deutsches > damno

  • 11 deposco

    dē-pōsco, popōscī, ere, abfordern, herfordern = mit Ungestüm auf etw. dringen, etw. als ein Recht fordern, im guten Sinne = dringend fordern, dringend um etw. bitten, I) im allg.: disceptatorem non modo non recuso, sed deposco, bitte dringend darum, Cic.: unum ad id bellum imperatorem d. atque expetere, Cic.: pugnam, Suet.: caedem alcis, Suet.: poenam in se ultro, Suet.: votis deposcere poenam, d.i. dringend wünschen, Lucan.: omnibus pollicitationibus ac praemiis deposcunt, qui vindicent etc., fordern dringend auf, Caes.: übtr., v. Lebl., nam talia loca lentos deposcunt (erfordern) calamos, Ov. hal. 86. – II) insbes.: A) die Verrichtung eines Amtes, Ausführung eines Geschäftes ausdrücklich für sich verlangen, sich ausbedingen, sibi id muneris, Caes.: consulatum sibi, Suet.: sibi partes istas, Cic.: sibi has urbanas insidias caedis atque incendiorum, Cic.: asperrima ad laborem, Liv.: familia Fabiorum id bellum gerendum depoposcit, Liv. epit. – B) einen herausfordern, 1) abfordern, die Auslieferung jmds. verlangen, um ihn zur Verantwortung zu ziehen, auctorem culpae, Liv.: ad Cloeliam obsidem deposcendam, Liv.: Hannibalem, Liv.: auch mit dem Zusatz alqm in poenam, Liv., ad supplicium, Hirt. b. G.: alqm ad mortem, Caes.: alqm morti, Tac.: dah. bl. deposcere alqm, auf jmds. Bestrafung dringen, talia ausum, Ov. met. 1, 200: u. auf jmds. Tod dringen, jmds. Untergang verlangen, altera me deposcere putabatur, Cic. post red. in sen. 33. – 2) als t. t. der Fechtersprache = jmd. im Kampfe herausfordern, sich zum Gegner nehmen, alqm sibi, Liv. 2, 49, 2: Persen simul et Minyas hostes, Val. Flacc. 5, 634.

    lateinisch-deutsches > deposco

  • 12 commereo

    commĕrĕo, ēre, mĕrŭi (commĕrĕor, mĕrēri, mĕrĭtus sum) - tr. - [st2]1 [-] mériter. [st2]2 [-] se rendre coupable de, commettre (une faute...).    - an semel est poenam commeruisse parum? Ov. Tr. 2, 4: n'est-ce pas assez d'avoir mérité une fois le châtiment?    - me culpam conmeritum scio, Plaut. Aul. 4, 10, 8: je sais que j'ai commis une faute.
    * * *
    commĕrĕo, ēre, mĕrŭi (commĕrĕor, mĕrēri, mĕrĭtus sum) - tr. - [st2]1 [-] mériter. [st2]2 [-] se rendre coupable de, commettre (une faute...).    - an semel est poenam commeruisse parum? Ov. Tr. 2, 4: n'est-ce pas assez d'avoir mérité une fois le châtiment?    - me culpam conmeritum scio, Plaut. Aul. 4, 10, 8: je sais que j'ai commis une faute.
    * * *
        Commereo, commeres, pen. corr. commerui, et commeritus sum, commerere, neutrum: vel commereri, deponent, Idem significat quod mereri. Cic. Meriter, Deservir, Gaigner.
    \
        Nunquam sciens commerui vt caperet illa odium mei. Terent. Jamais je ne fey le parquoy.
    \
        Commerere, Faillir grandement. Commettre quelque grande faulte.
    \
        Commereri aliquid erga alterum. Terent. Offenser aucun.
    \
        Commereri culpam aut noxam. Terentius. Faire quelque faulte.
    \
        Nullam de his rebus culpam commeruit tua. Terent. Elle n'est point cause de tout ceci, Ce n'est point sa faulte, Elle n'en peult mais.
    \
        Poenam commeruisse. Ouid. Avoir merité et deservi.

    Dictionarium latinogallicum > commereo

  • 13 digero

    dīgĕro, ĕre, gessi, gestum [dis + gero] - tr. - [st2]1 [-] porter çà et là, séparer, disperser, diviser. [st2]2 [-] Cels. Quint. digérer, absorber. [st2]3 [-] (en t. de méd.) fondre, dissoudre, résoudre; relâcher (le ventre); affaiblir (un malade). [st2]4 [-] mettre en ordre, classer, distribuer, répartir; exposer dans l'ordre, décrire, raconter. [st2]5 [-] Cels. porter çà et là, promener.    - digerere nubes, Sen. Q. N. 7, 22: disperser les nuages.    - septem digestus in cornua Nilus, Ov. M. 9: le Nil qui se divise en sept branches.    - digerere stercus in prata, Col.: étendre le fumier sur les prés.    - (dentes) qui digerunt cibum, Plin. 11: (les dents) qui divisent les aliments (les incisives).    - senium in lucis digerere, Val.- Flac.: [ porter à l'écart... ]= cacher sa vieillesse dans une forêt.    - omina digerere, Virg. En. 2, 182: interpréter les présages (les arranger à sa manière).    - asparagum digerere, Cato R. R. 161, 3: semer des asperges sur des rangs réguliers.    - bibliothecam digere, Suet.: ranger une bibliothèque.    - digerere capillos, Ov.: arranger ses cheveux, se coiffer.    - bellus homo est qui digerit ordine crines, Mart.: l'élégant est celui qui a les cheveux bien peignés.    - quam meruit solus poenam digessit in omnes, Ov. M. 14: le châtiment qu'il méritait seul, il le fit retomber sur tous (les Grecs).    - annum ipsum non in totidem digerunt species, Tac. G. 26: l'année même, ils ne la divisent pas en autant de saisons (que nous).    - simulacrum, cujus pauca in actibus Commodi principis digessimus, Amm. 22: statue, dont nous avons raconté peu de chose dans les actes de l'empereur Commode.    - aegrum digerere, Cels. 4, 7, 4: promener un malade.
    * * *
    dīgĕro, ĕre, gessi, gestum [dis + gero] - tr. - [st2]1 [-] porter çà et là, séparer, disperser, diviser. [st2]2 [-] Cels. Quint. digérer, absorber. [st2]3 [-] (en t. de méd.) fondre, dissoudre, résoudre; relâcher (le ventre); affaiblir (un malade). [st2]4 [-] mettre en ordre, classer, distribuer, répartir; exposer dans l'ordre, décrire, raconter. [st2]5 [-] Cels. porter çà et là, promener.    - digerere nubes, Sen. Q. N. 7, 22: disperser les nuages.    - septem digestus in cornua Nilus, Ov. M. 9: le Nil qui se divise en sept branches.    - digerere stercus in prata, Col.: étendre le fumier sur les prés.    - (dentes) qui digerunt cibum, Plin. 11: (les dents) qui divisent les aliments (les incisives).    - senium in lucis digerere, Val.- Flac.: [ porter à l'écart... ]= cacher sa vieillesse dans une forêt.    - omina digerere, Virg. En. 2, 182: interpréter les présages (les arranger à sa manière).    - asparagum digerere, Cato R. R. 161, 3: semer des asperges sur des rangs réguliers.    - bibliothecam digere, Suet.: ranger une bibliothèque.    - digerere capillos, Ov.: arranger ses cheveux, se coiffer.    - bellus homo est qui digerit ordine crines, Mart.: l'élégant est celui qui a les cheveux bien peignés.    - quam meruit solus poenam digessit in omnes, Ov. M. 14: le châtiment qu'il méritait seul, il le fit retomber sur tous (les Grecs).    - annum ipsum non in totidem digerunt species, Tac. G. 26: l'année même, ils ne la divisent pas en autant de saisons (que nous).    - simulacrum, cujus pauca in actibus Commodi principis digessimus, Amm. 22: statue, dont nous avons raconté peu de chose dans les actes de l'empereur Commode.    - aegrum digerere, Cels. 4, 7, 4: promener un malade.
    * * *
        Digero, digeris, pe. corr. digessi, digestum, digerere. Plin. iunior. Porter ca et là.
    \
        Artus digerere. Lucan. Dissouldre, Consumer.
    \
        Digerere. Virgil. Ordonner et disposer, Mettre par ordre.
    \
        Digerere in pastillos. Pli. Diviser, Separer.
    \
        Digerere acta siue tempora. Liu. Rediger et mettre par ordre.
    \
        Argumenta in digitos. Quint. Mettre ou asseoir sur les doigts, Compter sur les doigts.
    \
        Crines. Colum. Ordonner, Adjancer et accoustrer.
    \
        Ex copia digerere in genus quodque. Cic. Departir, Distribuer, Distinguer, Dire par le menu, Separer.
    \
        Digerere ius ciuile in genera. Cic. Distinguer, Separer.
    \
        Poenam in omnes. Ouid. Quand tous sont puniz pour la faulte d'un seul.
    \
        Rempub. Cic. Ordonner.
    \
        Tempora. Ouid. Rediger par ordre.
    \
        Digerere. Virgil. Declarer, Donner à entendre.
    \
        Digerere. Celsus. Digerer la viande.
    \
        Digeruntur cibus et potio in omnes membrorum partes. Cels. Sont departiz et distribuez en toutes les parties du corps.
    \
        Digerunt cibum dentes lati et acuti. Plin. Partissent, Coupent, Divisent.
    \
        Digerere mandata alicuius, per translationem. Cice. Mettre par ordre et faire.
    \
        Digerere, pro Resoluere. Cels. Resouldre, Dissouldre, Desassembler, Desjoindre, Separer ce qui estoit assemblé.
    \
        Digerere abscedentia. Celsus. Resouldre la matiere qui se vouloit apostumer.
    \
        Digerere. Cels. Faire avoir bon ventre, Lascher le ventre, Ramollir le ventre qui estoit dur.
    \
        Digerere hominem. Cels. Extenuer, Affoiblir, Allaschir.
    \
        Humorem. Celsus. Resouldre et faire consumer.

    Dictionarium latinogallicum > digero

  • 14 irrogo

    irrogo (inrogo), āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] proposer contre. [st2]2 [-] prononcer contre, imposer, infliger, condamner. [st2]3 [-] donner, accorder. [st2]4 [-] susciter. [st2]5 [-] invoquer, implorer (un secours).    - aliquid alicui irrogare: proposer devant le peuple qqch contre qqn.    - irrogare privilegia alicui, Cic.: proposer contre qqn des lois d'exception.    - irrogare poenam: infliger une peine, condamner à une peine.    - irrogare mulctam, Liv.: imposer une amende.    - imperia dira in ipsos irrogant, Plin. 2, 7, 5, § 21: ils se soumettent eux-mêmes à des lois cruelles.    - irrogare sibi mortem, Tac.: se donner la mort.    - irrogare labori plus quam..., Quint.: donner au travail plus que...
    * * *
    irrogo (inrogo), āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] proposer contre. [st2]2 [-] prononcer contre, imposer, infliger, condamner. [st2]3 [-] donner, accorder. [st2]4 [-] susciter. [st2]5 [-] invoquer, implorer (un secours).    - aliquid alicui irrogare: proposer devant le peuple qqch contre qqn.    - irrogare privilegia alicui, Cic.: proposer contre qqn des lois d'exception.    - irrogare poenam: infliger une peine, condamner à une peine.    - irrogare mulctam, Liv.: imposer une amende.    - imperia dira in ipsos irrogant, Plin. 2, 7, 5, § 21: ils se soumettent eux-mêmes à des lois cruelles.    - irrogare sibi mortem, Tac.: se donner la mort.    - irrogare labori plus quam..., Quint.: donner au travail plus que...
    * * *
        Irrogo, irrogas, pen. corr. irrogare. Imposer.
    \
        Irrogare leges. Cic. Bailler loix.
    \
        Mortem alicui irrogare. Tacit. Le mettre à mort, Tuer.
    \
        Irrogare mulctam, Idem quod Dicere mulctam. Liuius. Condamner à l'amende.
    \
        Poenam irrogare. Quintil. Punir.
    \
        Priuilegium irrogare. Cic. Faire une loy particuliere contre aucun.
    \
        Tributum irrogare, cui opponitur Remittere. Plin. iunior. Imposer tribut.

    Dictionarium latinogallicum > irrogo

  • 15 praetermitto

    praetermitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] laisser passer.    - praetermittere neminem, Cic. Fam. 11, 21, 1: ne laisser passer personne.    - praetermittere nullum diem, Cic. Att 9, 14, 2: ne laisser passer aucun jour.    - praetermittere occasionem, Liv.: laisser échapper l'occasion. [st1]2 [-] laisser de côté, négliger.    - praetermittere nullum officium, Cic. Fam. 1, 8, 1: ne négliger aucun devoir.    - praetermittere voluptates, Cic. Nat. 3, 35: laisser de côté les plaisirs.    - praetermittere + inf.: omettre de, négliger de. --- Cic. Verr. 1, 86.    - reliqua quaerere praetermittit, Caes. BC. 2, 39: il néglige les autres informations.    - quod facere nullo die praetermittebat, Nep. Cim. 4, 3: ce qu'il ne manquait jamais de faire.    - nihil praetermittere quin... Cic. Q. 3, 3, 1; Phil. 2, 23: ne rien négliger pour que, mettre tout en oeuvre pour que.    - ou avec quominus Cic. Leg. 1, 56. [st1]3 [-] omettre, passer sous silence, passer.    - Cic. Off. 3, 9 ; Cat. 3, 18, etc.    - absol. de aliqua re praetermittendum non putavi, Gell. 13, 14, 7: sur tel point je n'ai pas cru qu'il devait y avoir omission. [st1]4 [-] laisser passer, fermer les yeux.    - do, praetermitto, Ter. Ad. 51: je donne, je laisse faire.    - praetermittere scelus: laisser un crime impuni.    - praetermittere poenam: faire grâce d'un châtiment. [st1]5 [-] faire passer au-delà, transporter.    - Stat. S. 3, 2, 84.
    * * *
    praetermitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] laisser passer.    - praetermittere neminem, Cic. Fam. 11, 21, 1: ne laisser passer personne.    - praetermittere nullum diem, Cic. Att 9, 14, 2: ne laisser passer aucun jour.    - praetermittere occasionem, Liv.: laisser échapper l'occasion. [st1]2 [-] laisser de côté, négliger.    - praetermittere nullum officium, Cic. Fam. 1, 8, 1: ne négliger aucun devoir.    - praetermittere voluptates, Cic. Nat. 3, 35: laisser de côté les plaisirs.    - praetermittere + inf.: omettre de, négliger de. --- Cic. Verr. 1, 86.    - reliqua quaerere praetermittit, Caes. BC. 2, 39: il néglige les autres informations.    - quod facere nullo die praetermittebat, Nep. Cim. 4, 3: ce qu'il ne manquait jamais de faire.    - nihil praetermittere quin... Cic. Q. 3, 3, 1; Phil. 2, 23: ne rien négliger pour que, mettre tout en oeuvre pour que.    - ou avec quominus Cic. Leg. 1, 56. [st1]3 [-] omettre, passer sous silence, passer.    - Cic. Off. 3, 9 ; Cat. 3, 18, etc.    - absol. de aliqua re praetermittendum non putavi, Gell. 13, 14, 7: sur tel point je n'ai pas cru qu'il devait y avoir omission. [st1]4 [-] laisser passer, fermer les yeux.    - do, praetermitto, Ter. Ad. 51: je donne, je laisse faire.    - praetermittere scelus: laisser un crime impuni.    - praetermittere poenam: faire grâce d'un châtiment. [st1]5 [-] faire passer au-delà, transporter.    - Stat. S. 3, 2, 84.
    * * *
        Praetermitto, praetermittis, praetermisi, pen. prod. praetermissum, praetermittere. Terent. Laisser, Omettre quelque chose à dire, ou faire, La passer, Pretermettre.
    \
        Praetermittere silentio. Cic. Se taire de quelque chose, La passer sans en dire mot.
    \
        Neminem praetermisit, quicum loqui potuerit, cui non eadem ista dixerit. Cic. Il n'en a laissé, ne passé par un, à qui il n'ait dict ce mesme.
    \
        Poenam praetermittere, Ignoscere. Cic. Pardonner.
    \
        Praetermittere scelus. Cic. Laisser à faire une meschanceté.

    Dictionarium latinogallicum > praetermitto

  • 16 remitto

    rĕmitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] envoyer en arrière; repousser, rejeter.    - aquas longe (cautes) remittit, Sen. Hippol. 583: (le rocher) repousse au loin les vagues.    - remittere calces, Nep. Eum. 5, 5: ruer. [st1]2 [-] envoyer au point de départ, renvoyer, congédier, laisser aller, remettre, rendre, restituer; abandonner, se défaire de, renoncer à.    - remittere obsides alicui, Caes.: rendre les otages à qqn.    - remittas quaerere, Hor.: renonce à t'informer.    - remittere ne, Suet.: renoncer à.    - si hoc ipsi remitti vellent, remitterent ipsi de maritimis custodiis, Caes. BC. 3, 17 (discours indir.): s’ils voulaient que ce blocus fût interrompu, eux-mêmes devraient renoncer à la surveillance de la mer.    - non remittam (filiam), definitumst, Plaut. Cist. 2: je ne la rendrai pas; c'est décidé.    - remittere pilam, Sen.: renvoyer la balle.    - remittere nuntium uxori, Cic.: [envoyer à sa femme une notification de divorce] = répudier sa femme.    - remittere repudium uxori, Plaut.: répudier sa femme.    - partem legionum in sua castra remisit, Caes. BC. 3, 97: il renvoya une partie des légions dans son propre camp.    - paucos electos in regnum remisit, Caes. BC. 2, 44: il en envoya quelques-uns, qu'il avait choisis, dans son royaume.    - remittere opinionem animo, Cic.: se défaire d'un préjugé. [st1]3 [-] renvoyer, refléter, répercuter.    - simulacra remittere, Lucr.: réfléchir les images.    - vocem late nemora alta remittunt, Virg. En. 12: les bois profonds répercutent au loin leurs voix. [st1]4 [-] envoyer à son tour, envoyer en retour, renvoyer, riposter.    - remittere epistulam ad aliquem, Plaut. Truc. 2, 4, 43: renvoyer une lettre à qqn, répondre à qqn.    - remittere litteras Caesari, Caes. BG. 5, 47: renvoyer une lettre à César, répondre à César. [st1]5 [-] envoyer hors de soi, rendre, produire, fournir.    - muriam remittere, Col. 12, 9: rendre de la saumure.    - humorem remittere, Virg.: exhaler des vapeurs.    - oleae librum non remittunt, Col.: les oliviers ne perdent pas leur écorce.    - lactis plurimum ficus remittit, Col.: c'est le figuier qui donne le plus de jus.    - atramenta remittunt labem, Hor.: l'encre laisse une tache. [st1]6 [-] adresser ailleurs, renvoyer à.    - remittere causam ad senatum, Tac.: renvoyer une affaire au sénat.    - remitti ad eosdem, Quint.: être renvoyé devant les mêmes juges. [st1]7 [-] relâcher, détendre, desserrer, fléchir, amollir, reposer, adoucir, calmer, diminuer, apaiser, suspendre.    - remittere animum, Liv. remittere se, Nep. remitti, Plin.-jn.: se reposer, se délasser, se distraire.    - inflammatio se remittit, Cels.: l'inflammation cède.    - si remittent quidpiam Philumenae dolores, Ter.: si les douleurs de Philumène s'apaisent un peu.    - remittere tempus nullum, Ter.: ne pas perdre un instant.    - remittas me onerare injuriis, Ter. And. 5, 1, 8: cesse de m'accabler d'injures. [st1]8 [-] faire remise de, faire grâce de, tenir quitte, dispenser; faire une concession, faire un sacrifice.    - remittere poenam alicui: remettre une peine à qqn, faire grâce à qqn d'un châtiment.    - alicui remittere de summa, Cic.: faire une remise à qqn sur le total.    - remittere multam alicui: faire remise à qqn d'une amende. [st1]9 [-] pardonner, accorder, céder, consentir, concéder, permettre.    - remittere ut: permettre de.    - non remittit sibi ut, Quint.: il ne se pardonne pas de.    - quod natura remittit, invida jura negant, Ov. M. 10: ce qu'autorise la nature, une législation jalouse le refuse.    - remisit Caesar adroganti moderatione, Tac. An. 1: Tibère le permit avec une arrogante modestie.    - ne nihil remissum dicatis, remitto ne... Liv. 9: pour que vous n'alliez pas dire que je ne vous passe rien, je vous dispense de...    - nec res dubitare remittit, Ov.: et la situation ne permet pas d'hésiter.
    * * *
    rĕmitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] envoyer en arrière; repousser, rejeter.    - aquas longe (cautes) remittit, Sen. Hippol. 583: (le rocher) repousse au loin les vagues.    - remittere calces, Nep. Eum. 5, 5: ruer. [st1]2 [-] envoyer au point de départ, renvoyer, congédier, laisser aller, remettre, rendre, restituer; abandonner, se défaire de, renoncer à.    - remittere obsides alicui, Caes.: rendre les otages à qqn.    - remittas quaerere, Hor.: renonce à t'informer.    - remittere ne, Suet.: renoncer à.    - si hoc ipsi remitti vellent, remitterent ipsi de maritimis custodiis, Caes. BC. 3, 17 (discours indir.): s’ils voulaient que ce blocus fût interrompu, eux-mêmes devraient renoncer à la surveillance de la mer.    - non remittam (filiam), definitumst, Plaut. Cist. 2: je ne la rendrai pas; c'est décidé.    - remittere pilam, Sen.: renvoyer la balle.    - remittere nuntium uxori, Cic.: [envoyer à sa femme une notification de divorce] = répudier sa femme.    - remittere repudium uxori, Plaut.: répudier sa femme.    - partem legionum in sua castra remisit, Caes. BC. 3, 97: il renvoya une partie des légions dans son propre camp.    - paucos electos in regnum remisit, Caes. BC. 2, 44: il en envoya quelques-uns, qu'il avait choisis, dans son royaume.    - remittere opinionem animo, Cic.: se défaire d'un préjugé. [st1]3 [-] renvoyer, refléter, répercuter.    - simulacra remittere, Lucr.: réfléchir les images.    - vocem late nemora alta remittunt, Virg. En. 12: les bois profonds répercutent au loin leurs voix. [st1]4 [-] envoyer à son tour, envoyer en retour, renvoyer, riposter.    - remittere epistulam ad aliquem, Plaut. Truc. 2, 4, 43: renvoyer une lettre à qqn, répondre à qqn.    - remittere litteras Caesari, Caes. BG. 5, 47: renvoyer une lettre à César, répondre à César. [st1]5 [-] envoyer hors de soi, rendre, produire, fournir.    - muriam remittere, Col. 12, 9: rendre de la saumure.    - humorem remittere, Virg.: exhaler des vapeurs.    - oleae librum non remittunt, Col.: les oliviers ne perdent pas leur écorce.    - lactis plurimum ficus remittit, Col.: c'est le figuier qui donne le plus de jus.    - atramenta remittunt labem, Hor.: l'encre laisse une tache. [st1]6 [-] adresser ailleurs, renvoyer à.    - remittere causam ad senatum, Tac.: renvoyer une affaire au sénat.    - remitti ad eosdem, Quint.: être renvoyé devant les mêmes juges. [st1]7 [-] relâcher, détendre, desserrer, fléchir, amollir, reposer, adoucir, calmer, diminuer, apaiser, suspendre.    - remittere animum, Liv. remittere se, Nep. remitti, Plin.-jn.: se reposer, se délasser, se distraire.    - inflammatio se remittit, Cels.: l'inflammation cède.    - si remittent quidpiam Philumenae dolores, Ter.: si les douleurs de Philumène s'apaisent un peu.    - remittere tempus nullum, Ter.: ne pas perdre un instant.    - remittas me onerare injuriis, Ter. And. 5, 1, 8: cesse de m'accabler d'injures. [st1]8 [-] faire remise de, faire grâce de, tenir quitte, dispenser; faire une concession, faire un sacrifice.    - remittere poenam alicui: remettre une peine à qqn, faire grâce à qqn d'un châtiment.    - alicui remittere de summa, Cic.: faire une remise à qqn sur le total.    - remittere multam alicui: faire remise à qqn d'une amende. [st1]9 [-] pardonner, accorder, céder, consentir, concéder, permettre.    - remittere ut: permettre de.    - non remittit sibi ut, Quint.: il ne se pardonne pas de.    - quod natura remittit, invida jura negant, Ov. M. 10: ce qu'autorise la nature, une législation jalouse le refuse.    - remisit Caesar adroganti moderatione, Tac. An. 1: Tibère le permit avec une arrogante modestie.    - ne nihil remissum dicatis, remitto ne... Liv. 9: pour que vous n'alliez pas dire que je ne vous passe rien, je vous dispense de...    - nec res dubitare remittit, Ov.: et la situation ne permet pas d'hésiter.
    * * *
        Remitto, remittis, remisi, pen. prod. remissum, remittere. Plaut. Renvoyer.
    \
        Aquam acceptam ore remittunt. Plin. Rendent, Rejectent.
    \
        Remittere alicui. Cic. Pardonner à aucun.
    \
        Meam animaduersionem et supplicium quo vsurus eram in eum quem cepissem, remitto tibi et condono. Vatinius ad Ciceronem. Je luy pardonne pour l'amour de toy, Je luy remets.
    \
        Sed mora damnosa est, nec res dubitare remittit. Ouid. Ne permet point, Ne donne point le loisir de, etc.
    \
        Remittere alicui aliquid. Cic. Conceder.
    \
        Remittere. Baisser bas. Cui contrarium est Erigere. Plin.
    \
        Remittas iam me onerare iniuriis. Terent. Cesse.
    \
        Remittere aedes quas emeris. Plaut. Quicter le marché.
    \
        Remittere annum alicui. Plin. iunior. Faire grace d'une annee, Donner et rabbatre une annee.
    \
        Animum remittere. Cic. S'esbatre et recreer.
    \
        Nunquam remisit animum a colligendis in pace viribus. Liu. Jamais ne cessa.
    \
        Ardorem pugnae remittere. Liu. Devenir mol et lasche, N'estre plus si ardant au combat, Se refroidir.
    \
        Beneficium remittere. Caesar. Quicter le bien qu'on nous a faict, S'en desmettre.
    \
        Integram causam ad Senatum remittit. Tacitus. Il remet et renvoye, etc.
    \
        Contentionem remittere. Caesar. Laisser une querelle ou debat.
    \
        Culpam remittens. Valer. Flac. Pardonnant.
    \
        Curam animi remittere. Cicero. Ne se soulcier plus, Delaisser chagrin.
    \
        De supplicio remittere. Cic. Diminuer la peine.
    \
        De suo remittere. Cic. Relascher.
    \
        De custodia remittere. Columel. N'estre point si soigneux qu'on estoit.
    \
        De voluntate nihil remittere. Brutus Attico. Ne changer en rien son vouloir.
    \
        Debitum remittere. Cic. Quicter et donner la debte.
    \
        Ex virtute pristina remittere aliquid. Caesar. Defaillir de courage.
    \
        Ex pecunia remittere. Cic. Quicter.
    \
        Fraena remittere equo. Ouid. Lascher la bride.
    \
        Fraenos remittere dolori, per translationem. Plin. iunior. Luy lascher la bride, S'abandonner à toute tristesse.
    \
        Frontem remittere. Plin. iunior. Relascher de sa severité et austerité ou gravité.
    \
        Furor ille se remisit. Ouid. S'est appaisé, et a cessé.
    \
        Nequam ego horam de meis legitimis horis remittam. Cic. Que je ne me departe du delay et temps que la loy donne, Que je ne quicte, etc.
    \
        Remittere adolescentiae alicuius. Plinius iunior. Pardonner à sa jeunesse.
    \
        Imbres remiserunt. Liu. Ont cessé.
    \
        Inimicitias suas remittere Reipub. Liu. Pardonner à son ennemi pour l'amour de la Republique.
    \
        Intercessionem remittere. Liu. Se departir de son opposition.
    \
        Iracundiam remittere. Cic. S'appaiser.
    \
        Ius alicui remittere. Martial. Quicter son droict.
    \
        Labores remittere. Martial. Cesser de labourer et travailler.
    \
        Legem remittere. Curtius. Dispenser de la loy, Ne point user de la rigueur de la loy, Faire grace à aucun qu'il ne soit puni à la rigueur de la loy.
    \
        Librum remittere dicitur arbor. Columel. Laisser l'escorce.
    \
        Memoriam remittere. Caesar. Estre nonchalant de mettre en memoire.
    \
        Multam remittere. Cic. Remettre et donner l'amende.
    \
        Neruos remittere et Intendere, contraria. Plinius. Destendre, Relascher.
    \
        Vim principis complecti, nomen remittere. Tacit. Laisser, ou quicter le nom.
    \
        Numeros in cantu remittere. Cic. Lascher un peu.
    \
        Nuntium remittere. Plaut. Envoyer message et nouvelle.
    \
        Nuntium remittere vxori. Cic. La repudier.
    \
        Officium alicui remittere. Plin. iunior. Le tenir quicte d'aucun debvoir.
    \
        Nec Scipio vllo tempore hyemis, belli opera remiserat. Liu. Ne cessoit de faire guerre.
    \
        Opinionem remittere. Cic. Laisser une fantasie et opinion qu'on ha en sa teste.
    \
        Poenam remittere. Liu. Pardonner et remettre la peine.
    \
        Repudium remittere. Terent. Repudier.
    \
        Saporem maris remittere. Senec. Mitiger, Addoulcir, Amoindrir.
    \
        Remittant spiritus, comprimant animos suos, sedent arrogantiam. Cic. Qu'ils ne s'enfierissent point, Qu'ils rabbaissent leur coeur et courage.
    \
        Nullum remittis tempus, neque te respicis. Terent. Tu ne cesses jamais, Tu n'has point de cesse.
    \
        Aspera verba remittere alicui. Ouid. Luy pardonner les parolles injurieuses dont il a usé.
    \
        Vincula saeua remittere. Ouid. Relascher.
    \
        Voluntate remittere. Liu. Conceder voluntairement.
    \
        Vultum remittere. Ouid. Laisser sa gravité et severité, et monstrer face joyeuse.
    \
        Lege remissum. Ouid. Permis par la loy.

    Dictionarium latinogallicum > remitto

  • 17 subeo

    sŭbĕo, īre, (ĭi, qqf. īvit), ĭtum - tr. et intr. -    - subivit, Ov. F. 1, 314; Stat. S. 2, 1, 155. [st1]1 [-] aller sous, entrer dans (un lieu couvert ou fermé), s'introduire, pénétrer dans.    - subire tectum, Caes.: entrer dans une maison.    - avec datif subire luco, Virg.: s'introduire dans un bois.    - subire portu, Virg.: entrer dans le port.    - subire muro, Virg.: venir sous les murailles.    - cum luna sub orbem solis subisset, Liv. 37, 4, 4: la lune étant venue sous le disque du soleil.    - ne subeunt herbae, Virg. G. 1, 180: pour que l'herbe ne vienne pas dessous.    - subire in nemoris latebras, Ov M. 4, 601: pénétrer dans les profondeurs du bois.    - subire jugum, Plin.: recevoir le joug.    - subire currum, Virg.: se laisser atteler.    - subire iniquum locum, Caes.: s'engager dans un terrain défavorable.    - subire limina, Virg. En. 8, 363: franchir un seuil.    - subire domos, Ov. M. 1, 121: entrer dans des maisons. --- cf. Hor. Ep. 1, 7, 33.    - subire paludem Tritoniacam, Ov. M. 15, 358: se plonger dans le lac Triton. [st1]2 [-] se mettre sous, porter (un fardeau), soutenir; se charger (d'un mal), se soumettre à, supporter, endurer, souffrir, subir, se charger de, entreprendre de.    - avec datif subire feretro, Virg. En. 6, 222: porter la civière sur ses épaules.    - verba sub acumen stili subeunt, Cic. de Or. 1, 151: les mots se présentent sous la pointe du stylet.    - aura, subito, Ov.: souffles des vents, portez-moi.    - subire crudelitatis famam, Cic.: subir une réputation d'homme cruel.    - subire judicium multitudinis, Cic.: se soumettre au jugement de la foule.    - inimicitiae sunt: subeantur, Cic.: nous avons des ennemis: [qu'ils soient supportés]= supportons-les.    - subire minus sermonis, Cic.: être moins en butte aux propos.    - subire injuriam, Cic. Prov. 41: supporter l'injustice.    - dupli poenam subire, Cic. Ofr. 3, 65: subir la peine du double.    - incesti poenas subire, Obseq 97 (35): subir les peines prévues pour inceste.    - subitam avertere curam, Lucr. 2, 363: détourner le faix du souci.    - subire odium, Cic.: encourir la haine. [st1]3 [-] s'approcher de, s'avancer vers, s'avancer devant, marcher à, aborder, attaquer, affronter, s'exposer à.    - subire ad hostes, Liv.: marcher à l'ennemi.    - subit Rhaetum, Virg.: il attaque Rhétus.    - subire mucronem, Virg.: se jeter au-devant de l'épée.    - ex inferiore loco subeuntes non intermittere, Caes. BG. 2, 25, 1: ne pas s'arrêter dans leur marche ascendante.    - testudine facta subeunt, Caes. BG. 7, 85, 5: faisant la tortue ils avancent.    - quamquam adscensus dificilis erat... subierunt, Liv. 27, 18, 13: malgré la difficulté de l'ascension..., ils avancèrent.    - in adversos montes subire, Liv. 41, 18. 11: gravir la pente des montagnes.    - subire ad hostes, Liv. 2, 31, 5: marcher à l'ennemi [qui est sur les hauteurs].    - subire ad montes, Liv. 1, 28, 7: s'approcher des montagnes.    - subire ad urbem, Liv. 31, 45, 4: marcher contre la ville [après avoir débarqué].    - cf. Liv. 34, 16, 2 ; 34, 46, 7 ; 39, 27, 10.    - avec datif subire auxilio, Virg.: courir au secours.    - subire muro, Virg. En. 7, 161: s'approcher du mur, arriver au pied du mur. --- cf. Virg. En. 9, 371.    - subire portu [dat.] Chaonio Virg. En. 3, 292: arriver au port de Chaonie.    - subire periculum, Cic.: affronter le danger.    - paratiores ad omnia pericula subeunda, Caes. BG. 1: mieux préparés à affronter tous les périls.    - subeundae sunt saepe pro re publica tempestates, Cic. Sest. 139: il faut souvent pour l'intérêt public affronter des tempêtes. [st1]4 [-] venir en remplacement, venir à la place de, venir immédiatement après, succéder à.    - [absol] Virg. G. 3, 67 ; Ov. M. 3, 648 ; 1, 114.    - avec datif dexterae altae sinistra subiit, Liv. 27, 2, 7: l'aile gauche vint remplacer l'aile droite. --- cf. Liv. 25, 37, 6.    - subire in locum alicujus rei, Ov. M. 1, 130: se substituer à qqch.    - pone subit conjux, Virg. En. 2: derrière moi vient ma femme.    - subiit argentea proles, Ov. M. 1: puis vint l'âge d'argent.    - cui deinde subibit Tullus, Virg.: il aura pour successeur Tullus.    - subire alicui in custodiam, Liv. 25: remplacer qqn pour la garde. [st1]5 [-] venir de dessous, pousser, croître, produire; monter, s'élever.    - subeant herbae, Virg.: pour que vienne l'herbe.    - subit barba, Mart.: la barbe pousse.    - subeunt dentes, Plin.: les dents percent.    - subibat mare, Curt. 9: la mer montait. [st1]6 [-] survenir, se présenter, arriver, venir à l'esprit, se présenter à la mémoire, s'offrir à l'imagination.    - subeunt morbi, Virg. G. 3: les maladies arrivent insensiblement.    - subiit deserta Creusa, Virg. En. 2, 562: à ma pensée s'offrit Créuse abandonnée.    - subiit genitoris imago, Virg. En. 2: l'image de mon père se présenta à mon esprit.    - cf. Virg. En. 11, 542 ; Quint. 11, 2, 17 ; Tac. An. 1, 13.    - subit avec inf. il vient à l'esprit de, on se prend à. --- Plin. 12, pr. 2 ; 25, 23.    - avec prop. inf. il vient à l'esprit que: Ov. M. 2, 755.    - cogitatio animum subiit + prop. inf. Liv. 36: on vint à penser que...    - quid sim, quid fuerimque subit, Ov. Tr. 3: je songe à ce que je suis, à ce que je fus. [st1]7 [-] venir à la dérobée, se glisser furtivement, s'insinuer; entrer dans le coeur, venir à l'esprit,    - timeo ne subeant animo taedia tuo, Ov. P. 4: je crains que tu ne connaisses des ennuis.    - subire thalamos, Ov. M. 3, 282: se glisser dans une couche.    - me subiit miseratio, Plin. Ep. 3: la compassion entra dans mon coeur.    - subit furtim lumina fessa sopor, Ov. H. 19, 56: le sommeil envahit furtivement ses yeux fatigués.
    * * *
    sŭbĕo, īre, (ĭi, qqf. īvit), ĭtum - tr. et intr. -    - subivit, Ov. F. 1, 314; Stat. S. 2, 1, 155. [st1]1 [-] aller sous, entrer dans (un lieu couvert ou fermé), s'introduire, pénétrer dans.    - subire tectum, Caes.: entrer dans une maison.    - avec datif subire luco, Virg.: s'introduire dans un bois.    - subire portu, Virg.: entrer dans le port.    - subire muro, Virg.: venir sous les murailles.    - cum luna sub orbem solis subisset, Liv. 37, 4, 4: la lune étant venue sous le disque du soleil.    - ne subeunt herbae, Virg. G. 1, 180: pour que l'herbe ne vienne pas dessous.    - subire in nemoris latebras, Ov M. 4, 601: pénétrer dans les profondeurs du bois.    - subire jugum, Plin.: recevoir le joug.    - subire currum, Virg.: se laisser atteler.    - subire iniquum locum, Caes.: s'engager dans un terrain défavorable.    - subire limina, Virg. En. 8, 363: franchir un seuil.    - subire domos, Ov. M. 1, 121: entrer dans des maisons. --- cf. Hor. Ep. 1, 7, 33.    - subire paludem Tritoniacam, Ov. M. 15, 358: se plonger dans le lac Triton. [st1]2 [-] se mettre sous, porter (un fardeau), soutenir; se charger (d'un mal), se soumettre à, supporter, endurer, souffrir, subir, se charger de, entreprendre de.    - avec datif subire feretro, Virg. En. 6, 222: porter la civière sur ses épaules.    - verba sub acumen stili subeunt, Cic. de Or. 1, 151: les mots se présentent sous la pointe du stylet.    - aura, subito, Ov.: souffles des vents, portez-moi.    - subire crudelitatis famam, Cic.: subir une réputation d'homme cruel.    - subire judicium multitudinis, Cic.: se soumettre au jugement de la foule.    - inimicitiae sunt: subeantur, Cic.: nous avons des ennemis: [qu'ils soient supportés]= supportons-les.    - subire minus sermonis, Cic.: être moins en butte aux propos.    - subire injuriam, Cic. Prov. 41: supporter l'injustice.    - dupli poenam subire, Cic. Ofr. 3, 65: subir la peine du double.    - incesti poenas subire, Obseq 97 (35): subir les peines prévues pour inceste.    - subitam avertere curam, Lucr. 2, 363: détourner le faix du souci.    - subire odium, Cic.: encourir la haine. [st1]3 [-] s'approcher de, s'avancer vers, s'avancer devant, marcher à, aborder, attaquer, affronter, s'exposer à.    - subire ad hostes, Liv.: marcher à l'ennemi.    - subit Rhaetum, Virg.: il attaque Rhétus.    - subire mucronem, Virg.: se jeter au-devant de l'épée.    - ex inferiore loco subeuntes non intermittere, Caes. BG. 2, 25, 1: ne pas s'arrêter dans leur marche ascendante.    - testudine facta subeunt, Caes. BG. 7, 85, 5: faisant la tortue ils avancent.    - quamquam adscensus dificilis erat... subierunt, Liv. 27, 18, 13: malgré la difficulté de l'ascension..., ils avancèrent.    - in adversos montes subire, Liv. 41, 18. 11: gravir la pente des montagnes.    - subire ad hostes, Liv. 2, 31, 5: marcher à l'ennemi [qui est sur les hauteurs].    - subire ad montes, Liv. 1, 28, 7: s'approcher des montagnes.    - subire ad urbem, Liv. 31, 45, 4: marcher contre la ville [après avoir débarqué].    - cf. Liv. 34, 16, 2 ; 34, 46, 7 ; 39, 27, 10.    - avec datif subire auxilio, Virg.: courir au secours.    - subire muro, Virg. En. 7, 161: s'approcher du mur, arriver au pied du mur. --- cf. Virg. En. 9, 371.    - subire portu [dat.] Chaonio Virg. En. 3, 292: arriver au port de Chaonie.    - subire periculum, Cic.: affronter le danger.    - paratiores ad omnia pericula subeunda, Caes. BG. 1: mieux préparés à affronter tous les périls.    - subeundae sunt saepe pro re publica tempestates, Cic. Sest. 139: il faut souvent pour l'intérêt public affronter des tempêtes. [st1]4 [-] venir en remplacement, venir à la place de, venir immédiatement après, succéder à.    - [absol] Virg. G. 3, 67 ; Ov. M. 3, 648 ; 1, 114.    - avec datif dexterae altae sinistra subiit, Liv. 27, 2, 7: l'aile gauche vint remplacer l'aile droite. --- cf. Liv. 25, 37, 6.    - subire in locum alicujus rei, Ov. M. 1, 130: se substituer à qqch.    - pone subit conjux, Virg. En. 2: derrière moi vient ma femme.    - subiit argentea proles, Ov. M. 1: puis vint l'âge d'argent.    - cui deinde subibit Tullus, Virg.: il aura pour successeur Tullus.    - subire alicui in custodiam, Liv. 25: remplacer qqn pour la garde. [st1]5 [-] venir de dessous, pousser, croître, produire; monter, s'élever.    - subeant herbae, Virg.: pour que vienne l'herbe.    - subit barba, Mart.: la barbe pousse.    - subeunt dentes, Plin.: les dents percent.    - subibat mare, Curt. 9: la mer montait. [st1]6 [-] survenir, se présenter, arriver, venir à l'esprit, se présenter à la mémoire, s'offrir à l'imagination.    - subeunt morbi, Virg. G. 3: les maladies arrivent insensiblement.    - subiit deserta Creusa, Virg. En. 2, 562: à ma pensée s'offrit Créuse abandonnée.    - subiit genitoris imago, Virg. En. 2: l'image de mon père se présenta à mon esprit.    - cf. Virg. En. 11, 542 ; Quint. 11, 2, 17 ; Tac. An. 1, 13.    - subit avec inf. il vient à l'esprit de, on se prend à. --- Plin. 12, pr. 2 ; 25, 23.    - avec prop. inf. il vient à l'esprit que: Ov. M. 2, 755.    - cogitatio animum subiit + prop. inf. Liv. 36: on vint à penser que...    - quid sim, quid fuerimque subit, Ov. Tr. 3: je songe à ce que je suis, à ce que je fus. [st1]7 [-] venir à la dérobée, se glisser furtivement, s'insinuer; entrer dans le coeur, venir à l'esprit,    - timeo ne subeant animo taedia tuo, Ov. P. 4: je crains que tu ne connaisses des ennuis.    - subire thalamos, Ov. M. 3, 282: se glisser dans une couche.    - me subiit miseratio, Plin. Ep. 3: la compassion entra dans mon coeur.    - subit furtim lumina fessa sopor, Ov. H. 19, 56: le sommeil envahit furtivement ses yeux fatigués.
    * * *
        Subeo, subis, subiui vel subii, subitum, penul. corr. subire. Entrer.
    \
        Qui intra annos quatuordecim tectum non subiissent. Caes. Qui n'avoyent entré en maison depuis, etc.
    \
        Subire portum. Plin. iunior. Entrer dedens le port.
    \
        Subire. Plin. Monter du bas en hault.
    \
        Subire vultum alicuius. Cic. Se presenter devant aucun.
    \
        Subire muro. Virgil. Monter en mont le mur.
    \
        Leones subiere currum. Virgil. Ont esté accouplez et attelez pour tirer au chariot.
    \
        Onus subire dorso. Horat. Porter sur son dos.
    \
        Humeris aliquem subire. Virgil. Porter quelqu'un sur ses espaules.
    \
        Subire aliquid. Plin. iunior. Prendre la charge de quelque chose, Entreprendre un affaire.
    \
        Pectus rude vix subit primos amores. Ouid. La personne qui n'a encore experimenté que c'est d'aimer, à grand peine peult soustenir et porter ses premieres amours.
    \
        Subire conditionem pacis. Caes. Recevoir la paix, S'accorder à faire paix, Se soubmettre à faire paix.
    \
        Subire deditionem. Caes. S'abbaisser ou se soubmettre et venir à composition et se rendre à son ennemi.
    \
        Iussa subire. Claudianus. Obeir, Se soubmettre à faire ce qui est commandé.
    \
        Labores subire. Cic. Prendre peine.
    \
        Nauigationem subire. Caes. Se mettre sur la mer.
    \
        Patronus has partes subit. Quintil. Entreprendre ceste charge.
    \
        Primae legioni tertia subiit. Liu. S'est mise en sa place.
    \
        Subire per vices. Plinius. Se mettre en la place l'un de l'autre par tour.
    \
        In quarum locum subierunt inquilinae, impietas, perfidia, impudicitia. Varro. Sont venues ou entrees en leur place.
    \
        In partes alicuius subire. Ouid. Faire l'office d'aucun, Faire ce qu'il debvoit faire.
    \
        Subire. Plin. iunior. Endurer, Souffrir.
    \
        Aleam subire. Columel. Se mettre à l'adventure et en danger.
    \
        Calamitatem subire. Cic. Tomber en un grand malheur et calamité ou adversité, Faire une grande perte.
    \
        Casum subire. Cic. Endurer quelque fortune, Porter.
    \
        Crimen subire cupiditatis regni. Liu. Encourir le blasme d'avoir voulu usurper le royaume.
    \
        Dolorem subire. Cic. Endurer, Porter, Soustenir.
    \
        Famam crudelitatis subire. Cic. Avoir bruit d'estre cruel.
    \
        Fortunam subire. Liu. Se mettre à l'adventure.
    \
        Incommoda subire. Cic. Recevoir dommage.
    \
        Infamiam sempiternam subire. Cic. Estre diffamé à jamais.
    \
        Iudicium imperitae multitudinis subire. Cic. Se mettre, ou tomber au jugement de, etc.
    \
        Leges subire. Stat. Recevoir loix, Se soubmettre et obeir.
    \
        Nomen exulis subire. Cicero. Estre banni, Venir à avoir le nom de banni.
    \
        Notam turpitudinis subire. Cic. Estre noté de quelque meschanceté.
    \
        Odium alicuius subire. Cic. Se mettre en la haine d'aucun.
    \
        Periculum subire. Cic. Se mettre en danger.
    \
        Poenam subire. Cic. Estre puni, Porter une punition.
    \
        Sermonem subire. Cic. Faire parler de soy.
    \
        Supplicia subire. Cic. Estre puni.
    \
        Tela subire. Cic. Recevoir coups de dards.
    \
        Tempestatem inuidiae subire. Cic. Se mettre en haine.
    \
        Tempestates subire. Caesar. Se mettre en dangers.
    \
        Quibus si paruissem, tristitiam illorum temporum non subiissem. Cic. Je n'eusse pas eu la tristesse que j'eu en ce temps là.
    \
        Turpitudinem subire, siue turpitudines. Cic. Endurer, Encourir une infamie.
    \
        Verbera subire. Plin. Endurer d'estre batu.
    \
        Vim subire, atque inuiriam malui, quam aut a vestris sanctissimis mentibus dissidere, aut de meo statu declinare. Cic. J'ay mieulx aimé me mettre en danger d'estre tué, que de, etc.
    \
        Vituperationem subire. Cic. Estre blasmé et repris.
    \
        Ne subeant herbae. Virgil. Surcroissent, Montent et croissent.
    \
        Subeunt morbi. Virgil. Maladies surviennent.
    \
        Senecta subiens. Sil. Survenant.
    \
        Sopor subit fessa lumina. Ouid. Le sommeil entre secretement dedens mes yeulx lassez de veiller.
    \
        Taedia subeunt animo. Ouid. Je me fasche et ennuye.
    \
        Subit religio animos. Plin. Il leur vient un scrupule.
    \
        Subit animum timor, ne, etc. Liu. On craint que, etc.
    \
        Interdum spes animum subibat, deflagrare iras vestras posse. Liu. J'esperoye que, etc.
    \
        Subeunt in hac reputatione Delphica oracula. Plinius. Nous viennent en memoire.
    \
        Cogitationi nostrae nunquam subiit. Curtius. Il ne nous souveint jamais d'y penser.
    \
        Me fragilitatis humanae miseratio subit. Plin. iunior. J'ay pitié et compassion de la fragilité humaine.
    \
        Subiit regem verecundia. Curt. Il ha eu honte.
    \
        Imago viri pugnantis me subit. Ouid. Il me semble que je voy mon mari combatant.
    \
        Subit antiquitatem mirari. Plin. Il me vient en memoire de, etc.
    \
        Subit recordatio. Plin. iunior. Il me souvient.
    \
        Subit cogitatio. Plin. Il me vient en pensee.
    \
        Subiit cogitatio animum. Liuius. Je me suis prins à penser, Je me suis appensé.
    \
        Subit animum. Liu. Il me souvient.
    \
        Et subit affectu nunc mihi quicquid abest. Ouid. Me vient en affection, Je desire tout ce, etc.
    \
        AEneae mucronem subiit Lausus. Virgil. Il se lancea et mist dessoubs l'espee d'Eneas desja haulcee pour frapper, et sousteint le coup de son bouclier.
    \
        Subire aliquem. Valer. Flac. Assaillir aucun.
    \
        Fallendus est iudex, et variis artibus subeundus. Quintil. Il le fault gaigner par petits moyens, sans qu'il s'en appercoive.
    \
        Auxilio subire alicui. Virgil. Venir à l'aide.
    \
        Loquentem subire. Claud. Respondre à celuy qui a parlé.

    Dictionarium latinogallicum > subeo

  • 18 damno

    damno, āvi, ātum, āre (damnum), büßen, büßen lassen, I) v. Richter, 1) eig., als gerichtl. t. t. = einer Buße od. eines Vergehens schuldig sprechen, verdammen, verurteilen (Ggstz. absolvere, liberare, dimittere), m. Acc. der Pers. (der zuw. zu ergänzen ist), pecuarios, Liv.: alcis ministros sociosque, Cic.: ego accusavi, vos damnastis, Domit. Afer b. Quint.: si uno iudice minus damnarent, wenn die Zahl der verurteilenden Richter einen weniger betrüge, Cic.: matronae ad centum septuaginta damnatae sunt, Liv.: oft Partiz. damnatus, zB. servi damnati (Ggstz. domini indemnati), Cic.: damnatus reus, Cic.: cum iam pro damnato mortuoque esset, so gut als verurteilt u. tot war, Cic.: u. Plur. subst., plenus carcer damnatis, Sen. rhet.: damnatos in integrum restituere, Cic.: damnatos relegatosque restituere, Suet. – m. Acc. der Sache = als ungerecht verwerfen, causam suam, Liv.; vgl. causa iudicata atque damnata, Cic.: istius vita, quae damnata est, Cic.: u. Partiz. Fut. Pass. subst., quem non puduisset damnanda committere, Plin. ep. 3, 9, 5. – m. dopp. Acc. der Pers., d. alqm inauditum, Iustin.: alqm inauditum et indefensum, Tac.: im Passiv m. dopp. Nom., alqs absens damnatur, Liv.: ut mihi innocens damnatus esse videatur, Cic. – m. inter u. Akk. der Klasse, damnari inter sicarios (als M.), Cic. – m. pro (statt, als, wie) u. Abl.,
    ————
    alqm pro malo ac noxio, Liv.: alqm pro socio, Cic. – m. per u. Akk. (durch jmd. = auf jmds. Betrieb), damnari per arbitrum, Cic., per indicem (einen Angeber), Liv., per senatum, Eutr. – m. Advv. od. adverb. Ausdrücken, zur Ang. wie? inique damnari a suis civibus, Cic.: damnari merito, Sen., iure, Cic., publice, Cic.: d. alqm sine ullo argumento ac sine teste, Cic. – m. ob od. propter u. Akk., damnari nullam aliam ob causam, nisi propter dicendi inscientiam, Cic.: damnari ob provinciam avare habitam, Tac.: damnari ob haec facinora, ob latrocinia, Lact.: damnari propter haec facinora, Liv.: propter eam vim iure damnari, Cic. – m. eo nomine (unter diesem Titel = um deswillen), Milo Clodio interfecto eo nomine erat damnatus, Caes. b. c. 3, 21, 4. – m. quibus de causis (aus welchen Gründen), nunc recordemur invidiā laborantes quibus de causis aut absoluti sint aut damnati, Val. Max. 8, 1 in. – m. folg. Infin., damnatus vivere paci, Sil. 3, 331. – m. folg. Infin. Perf. act., aut dabis aut contra edictum fecisse damnabere, Cic. Verr. 3, 25: pecuniam ex aerario clam egessisse damnati sunt, Liv. 30, 39, 7: damnati terga vertisse, Sil. 10, 655. – m. folg. quod (weil) u. Indikat. od. Konjunktv., Athenienses Socratem damnaverunt, quod novam religionem introducere videbatur, Val. Max. 1, 1. ext. 7: A. Baebius unus est damnatus, quod milites Romanos praebuisset ad ministerium caedis, Liv. 45, 31, 2 (vgl.
    ————
    unten mit Abl. der Strafe aus Liv. 10, 1, 3). – m. folg. cur (weil) u. Konj., damnabantur plerique cur iocati essent, alii cur tacuissent, alii cur pleraque figurate dixissent, Spart. Sev. 14, 13. – m. Abl. der Veranlassung, ob eundem timorem, quo (aus der) damnatus erat Miltiades, Nep.: inutili pudore causam suam d., Liv.: ea causa, quae ipsā opinione hominum tacitā prope convicta atque damnata sit, durch die öffentliche Meinung stillschweigend überführt und gerichtet sei, Cic.: ebenso Asclepiades existimatione damnatus, durch die öffentliche Meinung gerichtet, Cic. – m. Abl. der Beschuldigung, alqm d. falso crimine, Ov.: damnari capitali crimine, zum Tode verurteilt werden, Val. Max.: damnari eo crimine, Cic.: nunc iam summatim exponam, quibus criminibus Oppianicus damnatus sit, Cic.: u. so m. crimine u. Genet. des Verbrechens, d. alqm crimine affectati regni, Val. Max.: damnari crimine regni, Ov., crimine adulterii, Val. Max.: interfectae sororis crimine a Tullo rege damnari, Val. Max. – m. Abl. des Gesetzes, der Rechtsformel, d. Aquiliam adulterii delatam lege Iuliā, Tac.: damnari lege Corneliā (de falsis), Tac.: damnari lege repetundarum, Tac. u. Plin. ep.: damnari suā lege, Cic.: eādem formulā et damnari et absolvi, Val. Max. 8, 2, 2. – m. Abl. des Gerichtes, Spruches, Zeugen usw. damnari iudicio, Cic., hoc iudicio, Nep., publico iudicio, Vell. u. Tac., populi iu-
    ————
    dicio, Cic.: damnari capitali iudicio, zum Tode verurteilt werden, Val. Max.: damnari iuratorum iudicum sententiis, Cic. (u. so ut damnatus meā sententiā videar, mir selbst mein Urteil gesprochen, mich selbst verurteilt zu haben scheine, Curt.): damnari quattuordecim tribuum suffragiis, Val. Max.: d. reum atris lapillis (Ggstz. liberare niveis lapillis), Ov.: damnari uno teste, Val. Max.: damnari falso testimonio, Phaedr. – m. Abl. der Strafe, wodurch (wozu?) jmd. verurteilt wird, pecunia, quā feneratores ob annonam compressam damnarunt, Liv.: damnari tantā pecuniā, quanta exsolvi non potest, Iustin.: d. alqm summā totius dotis, Val. Max.: ab alqo (auf jmds. Betrieb) suā lege decem milibus (gravis) aeris damnari, Liv.: d. Frusinates tertiā parte agri, quod (weil) etc., Liv. 10, 1, 3: d. alqm exsilio, Sen. u. Tac.: d. alqm capite, zu einer Kapitalstrafe (Verlust der bürgerl. Rechte, Einkerkerung, Verbannung, Tod), Cornif. rhet. u. Cic.: capite aut multatione bonorum aut insulari solitudine damnari, Amm.: d. alqm latā fugā, an einen bestimmten Verbannungsort verweisen, Amm.: alqm morte, Flor. 3, 21, 28. Sen. Herc. Oet. 892. (vgl. no. 2, a, β u. no. 2, d). – mit Genet. des Vergehens, damnari veneficii, Cornif. rhet.: ambitus, peculatus, proditionis, Cic.: damnari maiestatis (wegen Majestätsbeleidigung), Cic. u. Sen. rhet.: damnari furti, Val. Max., furti et pro (als) socio, Cic.: damnari
    ————
    negotiorum gestorum (wegen schlechter Geschäftsführung), Sen.: damnari ambitus Pompeiā lege, Caes.: damnari Sacerdote praetore iniuriarum, Cic.: damnari falsi (wegen Fälschung), Tac., falsi Areo iudicio, Tac. – m. Genet. der Strafe od. Strafleistung, damnari octupli, Cic.: minoris HS triciens praetorium hominem honeste non posse damnari, Cic.: se collaturos quanti damnatus esset, Liv.: d. alqm capitis (s. oben zu d. capite), Caes., Nep. u. Liv.: d. alqm absentem capitalis poenae, Liv. 42, 43, 9: crimine falso damnari mortis, Verg. Aen. 6, 430: damnatus longi Sisyphus Aeolides laboris, Hor. carm. 2, 14, 19 sq. – m. de (wegen) u. Abl. des Vergehens, damnari de vi, Cic., de vi publica, Tac., de vi et maiestatis, Cic.: damnari de pecuniis repetundis, Cic. – m. ex (infolge) u. Abl., damnari ex Sardinia (wegen der in S. verübten Erpressungen), Cic. pro Scaur. § 2: damnari repetundarum ex Macedonia, Vell. 2, 8, 1. – m. in (in bezug auf) u. Akk., Midas partem damnatur in unam, Ov. met. 11, 178. – m. in (bei) u. Abl., magis vero Valerius in Cosconii absolutione damnatus, quam Cosconius in sua causa liberatus est, Val. Max. 8, 1. absol. 8. – mit ad od. in u. Akk. des Straforts oder der Strafleistung oder Strafe od. (selten) m. Dat. der Strafe, d. alqm ad opus, ad bestias, Suet., in opus vel in ludum, in opus publicum vel ad bestias, ICt.: damnari in metallum, Plin. ep.: crimine falsi in metallum,
    ————
    Plin. ep.: damnari ad poenam, Trai. in Plin. ep. u. Lact., in poenam, in supplicia, Lact.: damnari sententiā dei ad aeternam poenam, Lact.: damnari ad mortem, s. Nipp. Tac. ann. 16, 21: lege eādem ad extremum supplicium damnari, Tac. ann. 6, 38 extr.: ad gladium, Hadrian. imp. b. Ulp. dig. 47, 14, 1 pr., gladio, Sulp. Sev. chron. 2, 51, 4: bestiis esse damnatum, Apul. met. 10, 34. – m. Dat. (zum Besten, zum Vorteil, zugunsten) der Pers. (s. Gertz Sen. de ben. 6, 8, 3), illum Calpurnio damnavit, Val. Max. 8, 2, 1: debitori suo creditor saepe damnatur, der Gl. steht dem Sch. gegenüber oft als schuldig da, Sen. de ben. 6, 4, 4: Antonius Flamma damnatur lege repetundarum et exsilio (zur Verbannung) ob saevitiam, Tac. hist. 4, 45. – m. Zahl- Adv. (wie oft?), semel od. bis iniuriarum damnari, Ps. Quint. decl. 331.
    2) übtr. (wobei das Subjekt immer gleichs. als Richter zu denken ist): a) jmd. zu etw. verurteilen, α) etw. gleichs. als Strafe zu leisten, αα) übh., mit Ang. der Leistung im Abl., pro quibus optatis sacro me carmine damno, Prop. 2, 28, 43. – ββ) v. der Gottheit, damnare alqm voti od. (selten) voto, jmd. zur Erfüllung des Gelübdes (durch Gewährung des dabei ausgesprochenen Wunsches) verurteilen = jmdm. seinen Wunsch gewähren, jmd. seinen Wunsch erreichen lassen, ut Baccho Cererique, tibi sic vota quotannis agricolae facient; damnabis tu quo-
    ————
    que votis, Verg. ecl. 5, 79 sq.; gew. im Passiv, damnari voti od. (selten) voto, seines Wunsches teilhaftig werden, seinen Wunsch erreichen (s. Drak. Liv. 7, 28, 2), damnarentur ipsi votorum, quae pro iis suscepissent, Liv.: nunc demum se voti damnatum esse, Nep.: voti damnatus, cuius voti damnatus, Liv.: bis eiusdem voti damnata res publica, Liv.: voto damnatus, Sisenn. 4. fr. 100 (b. Non. 277, 12). Hyg. astr. 2, 24. Lact. fab. 10, 8. p. 260 M. – γγ) v. Testator, den Erben testamentl. verpflichten (vgl. Heindorf u. Fritzsche Hor. sat. 2, 3, 86) m. folg. Infin., Hor. sat. 2, 3, 85 sq. u. ICt.: m. folg. ut od. ne u. Konj., ICt. – β) etwas gleichs. als Strafe zu erdulden = zu etw. bestimmen, m. Genet. od. Abl. wozu? neque nos tarditatis natura damnavit, Quint.: d. aeternā lumina nocte, Ov.: omnia mortalium opera mortalitate damnata sunt, Sen.: omne humanum genus, quodque est quodque erit, morte damnatum est, ist zum T. bestimmt, Sen. ep. 71, 15. – b) jmd. wegen einer Sache verdammen = einer Sache bezichtigen, mit Genet. wessen? alqm summae stultitiae, Cic.: se stultitiae, Lucr.: alqm dementiae, Sen. rhet.: alqm rusticitatis, Sen.: nostra tempora huius infelicitatis (dieser unglücklichen Schwäche), Quint. – mit crimine u. Genet., sceleris crimine avos, Ov. – c) etw. verdammen = als tadelnswert, untauglich usw. verwerfen, verwerflich finden, mißbilligen (Ggstz. probare), dah. auch =
    ————
    aufgeben (vgl. Korte Lucan. 4, 270 u. 338), Passiv damnari (Ggstz. probari, placere), α) übh., eine Pers., Senecam (als Schriftsteller), Quint.: nec mihi mens dubia est, quin te tua numina damnent, Ov.: magnopere damnandi sunt, qui etc., Quint.: d. boves nigri coloris ad laborem, zur A. verwerfen (für untauglich erklären), Plin.: facto damnandus in uno, Ov. – eine Sache, aliquos suos libros iam editos (v. Cicero), Quint.: angustias Romanas (= linguae Romanae), Sen.: tabellas, Ov.: fidem medici, die Tr. des A. verw. = dem A. nicht trauen, Curt.: id consilium, Curt.: spem salutis, Curt.: omnia privata officia damnata (verpönt), Iustin. – m. Abl. = gegen, Lycios hastilibus arcus, gegen die Speere verwerfen = das Speerwerfen dem Bogenschießen vorziehen, Sil.: ebenso Eoas iaculo sagittas, Stat. – m. Genet. (wegen), damnandus facti, recht unklug, Sil. 6, 191. – m. Infin., ales damnavit vesci, verschmähte zu usw., Sil. 5, 62. – m. Acc. u. Infin., Plin. u. Sil. – β) Passiv damnari v. Amtsbewerber, Cic. Sest. 79 (im Doppelsinn mit no. I, 1). – d) jmdm. od. einer Sache eine Pers. od. Sache zum Verderben, zur Vernichtung gleichs. zusprechen, anheimgeben, damnatum esse, der Vernichtung anheimgegeben sein, anheimfallen, gew. m. Dat., Stygio caput Orco, Verg.: morti damnatum esse, Lucr.: Teucro damnatum esse Quirino (v. einer Flotte), Prop.: Ilion, mihi castaeque
    ————
    damnatum Minervae, Hor.: m. Acc. resp., et numquam somno damnatus lumina (an den Aug.) serpens, der niemals Schlaf in die Augen kam, Lucan. 9, 363. – ohne Dat., quem damnet (sc. leto) labor, wen die Kriegsarbeit dem Tode zuspräche (= wen der Kampf dem Tode weihe), Verg. Aen. 12, 727.
    II) v. Kläger, jmds. Verurteilung betreiben, -bewirken, -durchsetzen, -zu bewirken od. durchzusetzen suchen (s. Drak. Liv. 7, 16, 9), reum, Val. Max.: Verrem (v. Cicero), Plin. – m. Abl. der Beschuldigung, hoc uno crimine illum, Cic. – m. Abl. des Beschlusses, nec mea decreto damnasti facta senatus, Ov. – m. Genet. der Strafe, d. alqm capitis, Vet. lex b. Ps. Quint. decl. – m. Genet. des Vergehens, C. Verrem repetundarum (v. Cicero), Aur. Vict. – mit ex (infolge, auf Grund) u. Abl. od. mit bl. Abl., illum ex empto vendito (v. Käufer), Varro: alqm lege Iuliā, Tac. – m. apud u. Akk. od. m. sub u. Abl. des Richters, alqm apud recuperatores, Plaut.: sub iudice alqm fraudis, Tac.: crudelis et diri facti crimine sub magno iudice damnari, Val. Max.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > damno

  • 19 deposco

    dē-pōsco, popōscī, ere, abfordern, herfordern = mit Ungestüm auf etw. dringen, etw. als ein Recht fordern, im guten Sinne = dringend fordern, dringend um etw. bitten, I) im allg.: disceptatorem non modo non recuso, sed deposco, bitte dringend darum, Cic.: unum ad id bellum imperatorem d. atque expetere, Cic.: pugnam, Suet.: caedem alcis, Suet.: poenam in se ultro, Suet.: votis deposcere poenam, d.i. dringend wünschen, Lucan.: omnibus pollicitationibus ac praemiis deposcunt, qui vindicent etc., fordern dringend auf, Caes.: übtr., v. Lebl., nam talia loca lentos deposcunt (erfordern) calamos, Ov. hal. 86. – II) insbes.: A) die Verrichtung eines Amtes, Ausführung eines Geschäftes ausdrücklich für sich verlangen, sich ausbedingen, sibi id muneris, Caes.: consulatum sibi, Suet.: sibi partes istas, Cic.: sibi has urbanas insidias caedis atque incendiorum, Cic.: asperrima ad laborem, Liv.: familia Fabiorum id bellum gerendum depoposcit, Liv. epit. – B) einen herausfordern, 1) abfordern, die Auslieferung jmds. verlangen, um ihn zur Verantwortung zu ziehen, auctorem culpae, Liv.: ad Cloeliam obsidem deposcendam, Liv.: Hannibalem, Liv.: auch mit dem Zusatz alqm in poenam, Liv., ad supplicium, Hirt. b. G.: alqm ad mortem, Caes.: alqm morti, Tac.: dah. bl. deposcere alqm, auf jmds. Bestrafung dringen, talia ausum, Ov. met. 1,
    ————
    200: u. auf jmds. Tod dringen, jmds. Untergang verlangen, altera me deposcere putabatur, Cic. post red. in sen. 33. – 2) als t. t. der Fechtersprache = jmd. im Kampfe herausfordern, sich zum Gegner nehmen, alqm sibi, Liv. 2, 49, 2: Persen simul et Minyas hostes, Val. Flacc. 5, 634.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > deposco

  • 20 luō

        luō luī, —, ere    [1 LV-], to loose, free, pay off: aes alienum, Cu.—Fig., of punishment, to suffer, undergo: poenas parricidi: Supplicium, V.: Exsilium dirā poenam pro caede luebat, was undergoing banishment as a punishment, O.— To atone for, expiate: morte, V.: noxam pecuniā, L.: sanguine periuria, V.: Delicta maiorum, H.: pericula publica, i. e. avert by expiation, L.
    * * *
    I
    luere, lui, luitus V
    pay; atone for
    II
    luere, lui, lutus V
    pay; redeem/free; pay fine, compensate/atone

    Latin-English dictionary > luō

См. также в других словарях:

  • poenam — See in poenam …   Ballentine's law dictionary

  • Cogitationes poenam nemo patitur — La expresión latina Cogitationes poenam nemo patitur es usada en el ámbito del derecho (en especial, en el derecho penal) para expresar que solamente una conducta, y no un simple pensamiento, puede ser constitutiva de delito. Su traducción sería… …   Wikipedia Español

  • Lex pure poenalis obligat tantum ad poenam, non item ad culpam; lex poenalis mixta et ad culpam obligat et ad poenam — A law purely penal looks most at the punishment, not at the crime; a mixed penal law looks at both the crime and the punishment …   Ballentine's law dictionary

  • Amantis jusjurandum poenam non habet. — См. Клятвы любовные …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Cogitationis poenam nemo patitur. — См. На язык пошлины нет …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Estque pati poenam, quam meruisse minus. — См. Не бойся кнута, а бойся греха …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • cogitationis poenam nemo patitur — /kojateyshiyownas piynam niymow paetotar/ No one is punished for his thoughts …   Black's law dictionary

  • in restitutionem, non in poenam haeres succedit — /in restat(y)uwshiyownam, non in piynam hiriyz saksiydat/ The heir succeeds to the restitution, not to the penalty. An heir may be compelled to make restitution of a sum unlawfully appropriated by the ancestor, but is not answerable criminally,… …   Black's law dictionary

  • lubricum linguae non facile trahendum est in poenam — /luwbrskam lirjgwiy non faesaliy trahendam est in piynam/ A slip of the tongue ought not lightly to be subjected to punishment …   Black's law dictionary

  • nemo cogitationis poenam patitur — /niymow kojateyshiyownas piynam paetatar/ No one suffers punishment on account of his thoughts …   Black's law dictionary

  • cogitationis poenam nemo patitur — /kojateyshiyownas piynam niymow paetotar/ No one is punished for his thoughts …   Black's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»